KARANLIK GÜNCESİ

Karanlýk günler, zamanýn köþelerinde
bir rüzgar gibi savrulur, geceler boyu.
Öylesine derin bir sessizlik ki,
karanlýkla birlikte yaþlanmýþ gözlerimde.

Yorgun adýmlar, eski yollarýn efsunu
bilmediðim bir haritada kaybolur,
þimdi eski hatýralar, bir yýðýn toz gibi
yaný baþýmda, her an tütüyor.

Bir zamanlar gökyüzünde yelken açardým
ama rüzgar, gittiðim yönü kaybettirdi.
Kýsa bir umut, bir nebze huzur ararken
göðün kuytularýnda sesimi kaybettim.

Rüzgarýn hýçkýrýþý, kuytu köþelerde yankýlanýr,
hayatýn soðuk yüzüyle yüzleþirken.
Anýlar, duvarlara kazýnmýþ izler gibi
sanki bir yitip giden zamanýn tanýðý.

Ve ben, göðsümde bir aðýrlýk,
hayal kýrýklýðýnýn sesleri yankýlanýrken.
Bir çýrpýda geçip giden anlarýn özlemi
ruhumun derinliklerinde bir yara açar.

Sonsuz bir kýsýr döngü içinde dönüp durur
gözlerim, eski bir þarkýnýn notalarý gibi.
Bir köþede unutulmuþ hatýralar,
kurtuluþ için bekleyen bir umut arar.

Bir gün her þeyin sona erdiði,
bütün yüklerin omuzlardan düþeceði
ve yüreðin, eski yorgunluklardan arýnmýþ
bir sessizlik içinde huzuru bulacaðýna inanýrým.
Sosyal Medyada Paylaşın: