Hadi, gülümse biraz þimdi,
Bir rüzgâr estir bu çorak yere…
Bak, þimdiden açýldý o boþluk;
Bana bakarken öyle þaþkýn bir çocuk gibi…
Bu kalabalýk yerde
Nazlý bir çiçek belirdi
Bu havasýz odayý bahçeye çeviren…
Bir büyü yaptý o görünmez çiçek,
Ýþ yerindeki herkes gördü…
Dosyalar arasýndan kaldýrdýlar baþlarýný,
Derin derin içlerine çektiler
O kokuyu…
Kendilerinden sýyrýlýp yukarýdan baktýlar
Az önce içinde var olduklarý yabancýya,
“Daha bir saat önce kahvaltý sofrasýndaydýn” dediler,
“Bir maskeye dönmemiþti yüzün,
Hâlâ geçirebiliyordu hayatý içinden.”
Ilýk ýlýk gülümsediler
O anlara dair bir resmin içinden,
Suladýlar gülüþleriyle odanýn ortasýndaki çiçeði…
O hep orada kalmaya devam etsin diye
Söz verdiler kendilerine;
Hiç unutmayacaklarýna sulamayý onu,
Dosyalar arasýnda kaybolduklarýnda
Onu hatýrlayýp yeniden döneceklerine
O resmin içine,
‘Gerçek kendileri’ne döneceklerine…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.