Yine Yoksun

Hazan geldi bezgin, buruk dallardan,
Yapraklar düþüyor, yine sen yoksun.
Okullar açýldý, toprak yollardan,
Minikler koþuyor, yine sen yoksun.

Yaz geçti hayaller, kalýnca yarým,
Bitmiyor efkârým, bitmiyor zârým,
Yüreði titreyen, tek ben mi varým?
Serçeler üþüyor, yine sen yoksun.

Eylül dönüþlerin, hep kaldý sözde,
Yoluna bakmaktan, fer söndü gözde,
Sevdiðin menengiç kahvesi közde;
Her sabah piþiyor, yine sen yoksun.

Yaylacýlar çoktan, kentlere indi,
Þen-þakrak kýrlarýn, coþkusu dindi,
Yorgun bedenime, gam yükü bindi;
Sabýrlar taþýyor, yine sen yoksun.

Kederinden yosun, baðladý taþlar,
Kurudu gözyaþým, akmýyor yaþlar,
Katar katar uçan, son göçmen kuþlar;
Daðlarý aþýyor, yine sen yoksun.

Cevizler döküldü, ayva sarardý,
Þimþekler çakýyor, gökler karardý,
Yaðmurda gözlerim, seni arardý;
Þu aklým þaþýyor, yine sen yoksun.

Sürdürdün inadý, ters açan lâlem,
Vuslatý yazmýyor, küs kurþun kalem,
Mutluluðu asla, es geçmez âlem;
Pürneþe yaþýyor, yine sen yoksun.

Uðruna adadým, yâr ben serimi,
Doldurdum çilemi, ömür süremi,
Mezarcý yatacak, en son yerimi;
Bakmýþsýn deþiyor, hâlâ sen yoksun.

03.09.2024
Muhittin Alaca





Sosyal Medyada Paylaşın: