BABAM ÖLDÜ

Babam öldü ve ben kimseye anlatamadým derdimi.
Gözümün içine bakýyordu ölürken.
Gözleri kýpýrtýsýz…
Ýki kaþýnýn arasýndan bir þey akýyordu.
Böyle uçurum gibi keskin, derin bir þey.
Traþlý yüzü tebessüme kýsýrdý.
Havlusuyla ýslak ellerini kurutuyordu.
O sýrada, býyýklarýndan daha demincek yüzüne çýrptýðý su damlýyordu .
Gözleri orayý burayý dövüyordu ölürken babamýn.
Kirpikleri, ürken bedenimi hedef alýyordu tam on ikiden.
Her sabah ezan vakti çýkýyordu evimizden.
Her gün batýmý eli boþ döndüðünde,
bu kez de elleri boþ ölüyordu babam.
Türlü türlü, ama hep birbirine benzeyen ölümlerle ölürdü babam.
Kimi zaman bir yabancýya tebessümüyle,
Kimi zaman baþka baþka saçlarý okþayan þefkatiyle…
Yetim gözyaþlarým baðrýmda düðümleniyordu.
Cebinden birkaç demirden para aþýrýrdým o zamanlar; babamsa balya balya parayla ölürdü cebinde.
Soframýzda bazen sekiz, bazen on bir kiþi ile ölürdü babam.
O vakitler ellerim ne kadar büyüktü,
Koca yüreðim nasýl sýðardý sýska bedenime bilmem.
Ama babamýn, annemin dudaðýndaki tomurcukta nasýl öldüðünü iyi bilirim.
Bir adam vardý.
Eli yüzü düzgün, baþka baþka bir adam…
Gözümün içine bakardý.
Sanýrsam o da baþka bir babaydý.
Babam ses etmez, kirpiklerine yay bile deðmezdi.
Ölürdü sadece .
Bir baþka babanýn beni saran kollarýnda,
Bir baþka babanýn tebessümünde…
Bir baþka babanýn faili meçhul olmayan sevgisinde ölürdü.
Babam ölürken mevsimler deðiþirdi ürperen tenimde.
Yetimlik saðanak olur yaðardý saçlarýma.
kimsesiz bacalar sönerdi.
Penceremize birkaç karga üþüþür, acý acý öterdi..
Yorulmazdý ölmekten babam.
Dünyanýn gözünün içine baka baka,
Baþý dik, gururlu ve maðrur ölürdü.
Bazen aslan sütüyle ýslatýrdý dilini damaðýný.
Öyle zamanlarda “hah!” derdim, “nefes alýyor, ölmemiþ.”
Ardýndan sabahý sürükleyen gece, hiç olmadýðý kadar hýzla çekip gider,
gün doðardý.
Titrek adýmlarla yaklaþýr bakardým.
Yok! Ölmüþ babam.
Hiç kimse anlamýyor küçücük yüreðimde kopan zelzeleleri.
Görmüyor yine kimse üzerime yýkýlan cesedin altýnda
körpecik bedenimin nasýl can çekiþtiðini.
Babam böyle zalimce her gün öldü gözümün önünde.
Hiç unutmam; elinde bir tas su tutuyordu.
Su ýlýksa ve yaz güneþi yakýyorsa o kavrulmuþ tenini,
ayný tasýn içinde duvara çarparak ölüyordu babam.
Elimde tuttuðum sürahiyle tasýn ardýndan bakarken de,
ibrikle o ölü ellerine su dökerken
ve o bembeyaz ayaklarýný yýkarken de hep ölüyordu.
Nasýl da dirhem dirhem, sesimi boðazýmda zincire vura vura ölürdü.
Bu gün hala kaç kiþi var babasýný ölürken seyreden?
Kaç kiþiyiz babasýnýn cesedi ile büyüyen?
Ve kaç kiþiyiz bir kadavraya hala hayranlýk besleyen?
Caným babam ölürken sessiz sedasýz,
Bir Fatiha dahi okunmadý peþinden.
Sosyal Medyada Paylaşın: