-26- meettiþ baþýmýzý o(v)ðþadý, bizlere “aferin” dedi, “delikanlý”, “yakýþýklý”, “güzel evladým” dedi çünkü hepimiz akýllý, çalýþkan çocuklardýk bizler de ona alkýþ etdik, çýlgýnlar gibi bütün köylü.. ö(ð)retmen, talebeler alkýþladýk “bay-bay” diye eller salladýk . sýnýflara seðidip, valize, çuvala sýðmayan nevaleyi yengattan “yerlimalý ðünü” yapar gibi kýtlýktan çýkmýþçasýna yedik, doymadýk ö(ð)retmen evine gitti yoðurt-yumurta-gatýk köycek, elbirlik “metdiþ” bayramý yaptýk . ö(ð)retmen, muzaffer! halinden memnundu iþin yoksa ilme boya, fenne batýr-çýkar onca anasýnýn avýdamadýðý çocuðu nayeti; “asaleti tasdik oldu”, bu sayede tayin iþini halletti, ve torpille memleketine ðetdi . hayat böyle daha güzeldi deli misin Alla(hýný sever)sen kafasý almayan, kalýn kafalýlara sokmak için didin dur Ýskiti-Hunu “baþka becerisi” olan, ö(ð)retmen üstelik de bizim köye öðretmen olur muydu . gerçi bu sayede yýrttýk ileþberlikten öðrendik çivtçiliði, “ileþberi” sildik lügatten . öðrendik de ne umduk ne bulduk üsdelik aðzýmýzýn dadýndan da olduk çifçinin hali ileþberden bin periþan “mal bedeli” borçlandý fayýzýnan pangadan o perþembeyi çýkardýk hayatýmýzdan elbirliðiyne(n) okulcak unuttuk! o sözde öðretmeni de hatýralarýmýzdan . ö(ð)retmeeen..,? o gitti, hiç aramadý bizi, birkaç yýl ö(ð)retmensiz (cahil) kaldýk anmadýk, aramadýk, eksikliðinin farkýna varmadýk . anmadýk, aramadýk olmadýðýnýn farkýna varamadýk.. öldüðünü duyduk, rahmet okumadýk biri ondan “… ö(ð)retmen” diye bahsetse “kayarlar”dý köyden aðzýný açan “-o ö(ð)retmen-ise” diye bir sinkaf gelirdi ekabir dakýmýndan “-Hasan Ö(ð)retmen ne? Gabak Ö(ð)retmen ne?” “Sengentli Arif Ali Býçaklý” “maþþallahý varýdý” “ö(ð)retmen gibi ö(ð)retmenidi” onnar getdi bi taha köye onnar gibisi ðelmedi “onnar gibisi bi daa gelmedi-getdi” “adam gibi adamlarýdý”
-Son-
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.