Metropol

Þu berbat beton yýðýnlarýna alýþamadým,
Gülmeye vaktim yok,
Pas baðlamýþ hislerim,
Oysa içim içimi yiyor.
Çarçela dað, ova, bayýr;
Kokusu güneþ kýrýntýlarýyla,
Ürpertici sis dalgasý.

Alýþamadým, metropol denilen ucube yýðmaya,
Ruhsuz, çýkarcý insanlarýna.
Ben ilkelim, daðlý;
Nefes alamýyorum artýk,
Her köþe baþýnda bir kaygý,
Her adýmda bir hüzün var.

Gökler bile gri artýk,
Hayallerim solmuþ,
Kayýp bir melodi gibi,
Duygularým yarým kalmýþ.
Karanlýk sokaklarda yürürken,
Yalnýzlýðýn sesi yankýlanýyor,
Beton duvarlar arasýnda,
Düþlerim hapsolmuþ gibi.

Bir zamanlar umutla doluydum,
Doðanýn kollarýnda özgürdüm,
Þimdi ise,
Bu sýkýþmýþ hayatta kaybolmuþum.
Her gün ayný,
Her köþe tanýdýk,
Ama içimde bir boþluk,
Dýþarýda bir gürültü var.

Ýnsanlar geçiyor yanýmdan,
Ama kimse görmüyor,
Baktýðým her yüz,
Bir maske, bir yansýma.
Kendimle savaþýyorum,
Her gün yeniden doðarak,
Ama bu kalabalýk,
Beni daha da yalnýzlaþtýrýyor.

Bir köþede bir çiçek,
Bir umudu si mgeliyor,
Ama o da solmaya yüz tutmuþ,
Beton arasýnda sýkýþmýþ.
Hayat, bir koþuþturma,
Bir yarýþ, bir belirsizlik;
Ama ben,
Durmak istiyorum, duraklamak.

Kimi zaman hayal kuruyorum,
Bir ormanda kaybolmuþ,
Aðaçlarýn arasýnda,
Kuþ sesleriyle uyanmýþ.
Ama gerçek,
Beni çekip alýyor,
Bir rüzgar gibi geçiyor,
Ve ben yine yalnýz kalýyorum.

Belki de bir gün,
Bu beton yýðýnlarýnýn ardýnda,
Bir nefes bulurum,
Gerçek bir gülüþle.
Doðanýn sesi yankýlanýr,
Kalbimde umut yeþerir,
Ve ben,
Kendimi yeniden bulurum.

Kendime bir yol çizerim,
Kayýp yýldýzlarý ararken,
Her adýmda bir cesaret,
Her nefeste yeni bir hayal.
Bir gün bu karanlýk,
Yerini aydýnlýða býrakacak,
Ve ben de,
Kendimi bulacaðým belki.

Sosyal Medyada Paylaşın: