ZAMANI BOZUK SEVDAYA

Uzun uzun satýrlarým kýsýr döngüye uðradý.
Ýsmin, giripte çýkamadýðým bir girdaptan ibaret.
Bu yola nasýl girdim anýmsamýyorum bile artýk.
Uzun kahvaltýlarýmdan, bitmeyen yürüyüþlerimden,
Ve o engin gönlümden eser kalmadý geriye.
Fesat bir düþüncenin, ve arsýz bir nefsin esiriyim þimdi.
Baþlangýçlarla bitiþleri ayýrt edemiyor, gelenlerle gidenlere þiirler dökemiyorum artýk.
Hafýzamdaki not defteri týka basa doldu.
Sayfalar iç içe, satýrlar birbirine geçti.
Seni, sesini, tenini, kokunu bile anýmsamýyorum biliyor musun.
Hangi mevsimde geldin, hangi ayda gittin,
Zamanlardan hangisindeydik...
...
Kavuþmanýn dakikalarýný sayardým oysa.
Geliþinin gözyaþýný, gidiþinin gözyaþýna karýþtýrmamak için özenle, sevgiyle hamallýk yapardým içimdeki inþaatta.
Kimseden el istemez, bütün aðýrlýðýný, bütün aðrýlarýný bir baþýma çeker, dert yanmaz, sana hiç sitem etmezdim.
Þimdi dilimde ezber kalmýþ bir kaç þarkýdan baþka hiç bir þey yok bizden geriye.
Ezbere yaþanmýþ bir aþkýn ezberini bozan þu unutkanlýðýndan sonra,
seni düþünürken yanaðýmdan öpen bir kaç gözyaþýndan baþka ne kalmýþ olabilir söyle!
...
Bunlarýn suçlusu ben deðilim elbet.
Sen de deðilsin.
Bana sorarsan, Zamanýn tokatlarýndan, kaderin en çaresiz zamanlarýndan geçmiþ olmamýz tamamen ikimizin þanssýzlýðý.
Yüzüme yediðim onca tokattan sonra kendime gelmem de gerekiyordu zaten.
Zaman duvara vura vura öðretiyor iþte gerçekleri.
Ýnanmasan bile anlýyorsun, yine zamanla...
Ben de öyle anladým sevgilim.
Bu yüzden hakkýmý helal ettim.
Bu yüzden elimden gelmeyenleri sineye çektim.
Ki gönlümden gelenlere de elim varmýyordu zaten, biliyorsun.
...
Ne yaptýysam olmadý.
Baþýmý hangi yana dönsem, gerçekler tokat gibi çarptý zamaný bozuk sevdamýza.
Çok aðladým, çok...
Günlerce ve gecelerce dinmeyen sahipsiz hýçkýrýklarým oldu.
Sahipsiz evet!
Zira ben düþününce onlarý bile sahiplenmiyor, kendimi hýrpalamaktan baþka bir þey yapmýyordum.
Hal böyle olunca, bir süre sonra kendimde kabahat aramaya baþladým.
Fakat bu kez de vicdanýmýn körelmeye yüz tutmuþ kývrýmlarý sýzlayarak susturdu kýzgýnlýklarýmý.
Sanýrým yapýlabildiðim en doðru þey gerçekten de susmaktý.
Sustum...
...
Bunlarý sana söylemeyecektim.
Ama þu dinlediðim þarký öyle dokundu ki anýlarýma, anlarýma, içimde ukde kalmýþ senli zamanlarýma,
Yine yazmadan edemedim.
Bunu ne zaman okursun bilmem.
Ben ne zaman ölürüm bilmem.
Ama sen bir gün bunlarý muhakkak bil.
Bil beni darmadaðýn eden zamanlarý, Sensiz geçen anlarý, öncesinde ve sonrasýnda nasýl arafta kaldýðýmý.
Týrnaklarýmdan gamzelerime dolan imkansýzlýðý.
Hem belki o zaman suçlamazsýn da beni.
kim bilir!
Ýki kaþýnýn arasýndan akan çizgiden, yüreðinden, ve kirpiklerinden sevda ile öperim.
Hoþça kal!
Sosyal Medyada Paylaşın: