Narçiçeğim, yaban gülüm, buram buram mor menekşem!
ünal beşkese
Narçiçeğim, yaban gülüm, buram buram mor menekşem!
Kaybolmuþ yollardaydýk, gecenin bir vaktinde,
Sokak fenerlerinin loþ ýþýðýnda, el ele yürürdük þarkýlar söyleyerek.
Yürüdüðümüz, bilmediðimiz yollardý, fakat umursamazdýk,
Çünki hep sevdiðimiz þarkýlardý söylediklerimiz.
Narçiçeðim, yaban gülüm, buram buram mor menekþem!
Bütün çitleri yýkar, özgürlüðe salardýk içimizdeki atlarý,
Senin gözlerinde zeytin yeþili umutlar, dudaklarýnda elma baharý bir gülüþ,
Benim yüreðimde martý kanatlarý...
’ Bir dalga çarpar sahile, ýþýl ýþýl parlar taþlar,
Sonra çekilir deniz; her taþýn gözünde yaþlar;
Belki, ayrýlýðýn hüznü, hep bu sahillerde baþlar...’
Sonra, aydýnlanýnca gün, sen sevmedin yürüdüðümüz yolu
Býraktýn elimi, þarkýlar yarým kaldý;
Bir çocuk, büzülmüþtü bir duvar dibinde, sevgiye hasret,
Bir bulut üþütüyordu güneþi,
Üþüyordu çiçekler, kelimeler üþüyordu dudaklarýmda,
Ve bir adam yýkýlýyordu, bitiyordu.
Nar çiçeðim, yaban gülüm, buram buram mor menekþem!
Bir adam yýkýlýyordu, bitiyordu....
’ Bir rüzgâr vurdu baþýma, adý ’sevdâ’ mýydý, neydi,
Korunmasýz yakalandým, eserken þöyle bir deydi;
Garip gönlüm, o rüzgâra, kaderine boyun eydi...’
Sen þimdi ya uzak bir denizde dalga, ya da uzak bir iklimin rüzgârýsýn.
Ben yine o kaybolmuþ yollardayým,
O, beraber söylediðimiz þarkýlar sinmiþ havaya,
Ve ne zâlim bir cezâ ki; duyarým, söyleyemem,
Artýk sana ’nar çiçeðim, yaban gülüm, mor menekþem’ diyemem...
Diyemem nar çiçeðim,
Diyemem yaban gülüm,
Diyemem mor menekþem,
Diyemem....
Nar çiçeðim...Yaban gülüm...Buram buram mor menekþem....
(2008) Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.