dudaklarımda son buse

yýlgýn ve yýkýk bir þehrin küflü caddelerinden
akýp geçerken bir kalabalýk dolusu yalnýzlýðým;
þarkýlarýn efkar molasý verdiren yerlerinde atarken kalbim,
izmarit toplayan evsizlerin son umudu olurken
dudaklarýmdaki meret..
ben hayatýn lüks bir acý olduðunu yazarken dört duvarýma,
bir de bu þehre küfrederken yersiz ve hoyratça,
bir de giderken gölgen,
gölgemin eþiðinden koþtura koþtura..
mevsimlerden bahardý,
çiçeklenen semtlerin gülüþü düþerken kaldýrýmlara,
aþk þiirleri çizerken bütün kuþlar gölge gölge kaldýrýmlara,
bir de çekmecesinde neþeli mektuplar saklarken deli divane sevda..
herkesin ilk dediði bana son defaydý.
gözlerimi daire daire saran bir sahra çölü,
kýsmetsiz bir göçmen kuþu tepemin üstünde konaklayan,
soysuz ve sýnýrsýz rüzgarlar bir de,
yoldan çýkmýþ kamyonlar gibi suratýma çarpan.

ölümü hatýra belleyen kimliðim,
kimliðini unutup,kimin uðrunda kimsesizleþti ki bunca?
hatrýna öldüðüm,
öldüðümü unuttu oysa.
ben bir serçe telaþý þimdi aðýr aksak,
ben bir mevsim bozmasý,
dünya artýðý.

ve dudaklarýmda son buse,
armaðan olsun
gülüþüne.

- abdullah cemek

Sosyal Medyada Paylaşın: