GÖZLERİNDE YANDIM

Ankara, adý kara, baþkent Ankara!
Bir gecekondu semtinde doðduðum
Ve büyüdüðüm Ankara!
Mahallemizin ne eski kokusu ne de tadý kalmýþ
Cadde ve sokaklarý artýk bana yabancý
Geçmiþi hatýrlatan pek bir þey kalmamýþ
Sadece okulumuz
Ona da son gittiðimde uzun süre boþ gözlerle baktým
Boþ gözlerle derken
Dýþardan bakana göre boþ göz
Ama gözlerimde hep sen vardýn
Okulumuzun yolunda yürüyor
Arkadaþlarýnla birlikte kahkahalar atýyordun
Sýrada oturuþun geldi aklýma
Sýnýftan içeri girer girmez gözlerim sana takýlmýþ
Ve kapýnýn önünde öylece kalakalmýþtým
Kendimi toparlayarak yürümeye baþladým
En arka sýraya oturdum ama kendimde deðildim
Ýçimde ise tarif edilmez bir sevinç
Ýlk andan itibaren bilmeme ve aklýma yazmama raðmen
Yýllardýr hiç görmediðim çehreni görünce
Adeta ayaklarým yerden kesilmiþti
Ders anlatýrken gözlerim hep sen de olurdu
Elini çenene dayar gözlerimin içine bakardýn
O bakýþlar ders dinleme bakýþlarýydý
Keþke o bakýþlar bana sevgi dolu bakýþlarýn olsaydý
Emin ol, öyle olsa anlardým
Çünkü göz göze geldiðimizde
Sen bilmesen de yanmak nedir?
Ben gözlerinde yanmanýn ne olduðunu bilirdim…

Sosyal Medyada Paylaşın: