Gece Yarısı Trenleriyle Yollara Koyuluyorum

Bu sabah ekmek attýðýmýz kuþlarla konuþacaðým
Pencereme topu deðen çocuklara gülümseyeceðim
Belki bir süre daha kafa tutacaðým dünyaya
Annemsiz manzarasýna bizim sokaðýn,sonsuza kadar küseceðim.

Ýçi boþluklarla doldurulmuþ olan gitmek adlý kitaplara eðilip
Seni sevdiðim kentleri birbirine yakýnlaþtýran atlaslara, yüzyýllar ekleyeceðim.

Sevgilim;
Tanrýnýn unuttuðu zamanlardayýz yine
Hani inanmýþtýk ya gerçek aþkýn var olabileceðine
Yanlýþ ilikledigimizi anladýðýmýzda tenimizin düðmelerini, çok geç kalmýþ olacaðýz bil ki sevmeye.

Bak bahar geliyor yine
Yýlký atlarýnýn sýrtýna binmiþçesine
Belki içimiz çiçekli bir bahçe
Peki ya dýþýmýzda ki hüzünlü tel örgüler?
Hep mi kuþlarýn kanadýný birer birer incitmekte
Hep mi gölgesi üþümüþ çocuklar bizim semtimize denk gelmekte?

Sevgilim;
Peþinden koþtugum ve kendime bile yetiþemediðim bazý an’larda,
sýrtýný mavilere dönmüþ bir denize kýyý olmaktan yoruluyorum.
Deniz olmak varken,gece yarýsý trenleriyle yollara koyuluyorum.

Yarým býrakýyorum hevesle baþladýðým her sevdayý,
Bile isteye çarpýyorum ayaklarýmý yürürken,
Ýçime giydirdiðim yýrtýk hayatý beceriksizce yamayan ellerim þimdilerde yaralý dizlerimde,
Korkuyorum beni daha da görememenden, unutmandan.

Sevgilim ben yine denize kýyý olmaktan yoruluyorum,
Deniz olmak varken, gece yarýsý trenleriyle yollara koyuluyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın: