Ýsmini anmadýðým, Defterlerimden bir kir gibi sirkelediðim, Her günün utanmak bilmez; Zerafetten uzak dakikalarý, Martý ve çocuk çýðýrtýlarýný örtüleyen bir olgunlukla, Dudaklarýnda: Kahýrlý bir sýzýdan baþka her þey varmýþcasýna, Kandýrarak beni, içimdeki çaresizliðin umutlarý, Tüm kývrýmlarýma dokunup lekememiþ gibi, Serpileceðim topraklara kadar bile, Yaðmura hasretliðim senin yüzündendi hep, Artýk, sýrýlsýklam ýslanýp titremek bile dindirmiyor, Teninin uzaklýðýný, Artýk, beni öldüren bir kalbe þiirlerle küfretmek, Ya da þiirlerle bezemek etrafýný, yine! Yaramýyor yaþamak: Gözlerinin ýþýksýzlýðýndaki karanlýðýn kucaðýnda, Kurþun kalem artýðý olan bu adama! O zaman düþmeli, defterlerden mezara, Daha fazla yazarak, Ýnanmadýðýn aþkýn acýsýna, Daha fazla taparak! Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.