MÜCELLA
MÜCELLA
SÝBEL KARAGÖZ
Týkýr týkýr bir sabahý iþliyor
kara bir zetina makinesinde
ne umutlar, ne düþler
mavi menekþe, bir demet çiçek,
umudu düþler
Mücella dedi, bir ses, bir soluk,
kapý týkýrtýsýnda, pencere pervazýnda
kimin kimsesi, bilen yok
kapý eþiðinde, bir papatya
bir umut torbasý, bir bulut kümesi
Mücella, heyecaný boðazýnda
eli aðzýnda, eski kapýyý
sürgüsünden kurtardý
sonuna kadar açtý, gönlünün açkýsýný
bir tanýr, bir tanýmaz, bir kucaklaþma,
nasýl olur, sahi nasýl?
Sorular sorulara,
yitik cevaplar gökyüzünün
eksik parçalarýný tamamlýyordu,
Mücella’ydý iþte bir hayal kumkumasý
yine el vermiþti nakþýn rengi ruhsarýna
göðün bitip tükenmek bilmeyen mavisine,
Mücella’ydý iþte mavi gözlü bir dev…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözþiirleri
#sibel_karagoz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sibel Karagöz ( Sibelce Ş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.