Gülümseyerek Yusuf’u sürdüm göðsüme Kýrdým aynalarý kýrýlan her bir parçasýndan, Ayrý ayrý gülümsedim çoðalttým gülüþlerimi. Yetmedi bir göl kenarýnda suya yansýyan, Ýkinci yüzümle kahkahalar attým geceler boyunca. Alfabenin ismime özel harfleri ile, Kendime masallar yazýp gökte bir bulut üstünde, Kendimi uyuttum mavinin koynunda.
Atmosferi yüreðime boylu boyuna süsleyip, Eski bir tad saltanat süren hüznün yerine, Dudaklarýma pamuk þekeri sürdüm. Ýki elim arasýnda belirginleþiyordu kýskançlýk. Düþlerimde katledilen çocukluðum, Þeffaf mutlulukla güzelleþiyordu gülüyordu.
Gönül daðýnda intihar eden çiçeklerimin, Cesetleri yeniden yükseliyordu göðe renk renk. Çýplak rüzgarlar gizemini zarifliðe açtý usul usul. Katlettim hüzün kýyýlarýný kaynýyordu þehir. Geç kalýnmýþ MUTLULUKLARA kanýyordu.
Hiç kimse fark etmemiþti hüznün saltanatýný. Deðiþti//deðiþtim deðiþtirdim yazýyý öðrendim. Yüreði Yusuf olan kuyusunda hüznü barýndýrmaz. Anladým hayatým roman deðildi. Gerçeðin ta kendisi yaþamdý HAYATTI. Yandým yaktým yýkýldým yoktun sen.
ÞÝMDÝ DÜÞÜNÜYORUM Yemyeþil dünyayý dört yaný bile bile, Betonarme yapýp bir avuçluk gökte, NEFES almayý seçmiþim. Anladým kendi celladým ben miþim. Gülen yüzümün kýyýlarýný hançerlemiþim.
Gidenler baþý yastýkta rahat uyurken, Geceler boyu ruhumla kan revan içindeymiþim. Ýsteye isteye týklým týklým gözyaþlarýný, Kavgalarla ordan oraya yüzüme doldurmuþum. Tuttuðum ellerim var ya baþka el tutmasýn diye. Nasýr tuttu derisi çatlamýþ toprak gibi.
Belkide artýk hiç bir anlamý yok artýk. Saðlam bir duvarý yasak bir kapýdan, Ýntihara sürüklercesine öldürmüþüm, Yaþanmayan G E N Ç L Ý Ð Ý M Ý Bedevadan bir yalnýzlýkta BEKLEMEK. Meðerse cehenneme böylesi koþmak mýþ...
Erhan Çuhadar Sabýr Gemisinin Kaptaný Sosyal Medyada Paylaşın:
Erhan Çuhadar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.