Ruhumun kuyusuna mýhlanan acýlar. Cinnet geçiren gözlerim üþüyor. Yüreðim sorgulara çekilirken, Sesimin içindeki saklý uçurumlara, Acýmasýzca tuz basýlýyor. Olmayan hayallerin kanayan yaralarýna.
Biliyorum artýk biliyorum, Yalnýzlýðý ben peþin ödedim. Suskunluklar dururken gecemde, Uykusuzluða rehin cephelerim. Her gece en tenha uçlarda, Avazým çýktýðýnca. Haykýra haykýra çýplak harflerimle, Avuçlarýmda toplanan iklimlerin, soðukluðunu soluklanýrken. Acýlarým her geçen saniye, Tazelenip akýyor kafiyesizliðime.
Boðazýmdan içime düþen bir yangýn. Yenik düþerken bir cuma akþamý. Ýki büklüm sýðýnýyorum, Kurak dudaklarýmýn çöllerine. Gülüþlerin yokluðunda, Bir lokma bölüp, Mutluluða aç varlýðýmý. Yine umutsuz gecelere teslim ediyorum.
Dünden hatýrlayamadýðým, Bir günden bile kalmamýþ. Uzaklaðýn nefesini ç’ekiyorum içime. Acýlarýn en fiyakasýyla . Kirpiklerim ile dövüþüyorum. Sol yanýmdan yenildikçe, Gözlerimin içinde bir umut, Doðsa da boþverdim herþeyi. Yüreðime kadar ilmek ilmek, Ýþliyorum acýlarý. Þimdi Son söz. Artýk uyandýrmayýn beni, Y A L N I Z L I Ð I M D A N Þimdi gömüyorum ellerimle, Sessizce þu kalbimi...
Erhan Çuhadar Sosyal Medyada Paylaşın:
Erhan Çuhadar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.