Arafın Çocuğu

parýltýlý maðazalarýn önünden kaç kez geçtim bilmiyorum
son dikiþi atmak üzere olan ayakkabýma söz geçiremedim
kara berrak postallarým olsun isterdim
oldu ...
üþüyorum yine
çocukluðum hep kýþtý
ne yapsam büyüyemiyorum
dört mevsim biranda biter mi
ne yaþam var bana
ne de ölüm
arafýn çocuðuyum ben



çocukluðum devrediyor nöbeti gençliðime
kederin rengini deðiþtiremiyor saatler
renkli maskeler kuþanan yüzler görüyorum
neydi bu provalar ölüm kýyafeti için
deðer miydi
toprak ayný toprak deðil mi
Kül olsan da ateþ deðiþmez ki
ne ateþ var bana ne de toprak
arafýn çocuðuyum ben




maðarasýna saklanmýþ kof bilinçlere iyi dediler
doðrusu kýlýcý olmuþ mertlere de kötü ...
ne iyilik var bana ne kötülük
arafýn çocuðuyum ben




güneþin batýþýna tutsaðým
gündüz, su içinde bir avuç ada gibi bana
gecem de zifiri deðil
diz çöküp göz kapaklarýma
karanlýðýn yetmediðini hangi lügatla anlatabilirim
ne gündüzüm var ne de gecem
arafýn çocuðuyum ben





soðuk sulara meydan okuyan kaptanlar gördüm
en asi gemileriyle
göklere balýkçýl kuþlarý ulaþtýranlarý...
tan kýzýllýðý sofrasýnda sýcaðý içen þairler gördüm
mýsralarý tutuþmuþtu
eriyen dünyanýn ruhunda..
ne sýcak var bana ne de soðuk
arafýn çocuðuyum ben


Sosyal Medyada Paylaşın: