Gölgeme mâ(d)tem
Yýllar önce yazdýklarýmý kendimce ve acýmasýzca eleþtirip, beðenmesem de mazide bir yeri olduðu ve zamanýnda yaralarýma derman derdinde olduklarýndan ayrýca kýymetleri de kendilerine has bulunduðundan olduðu gibi paylaþýyorum.
Bir içe dönük, bir dýþa dönük sessizliðim
Hayal meyal kopuþlarýmla düþünüþlerim
Kesinkes yok! hayýr yok diyemem...
Diyemem kesin, her þeyde var ikinci ihtimal
Depresif yalnýzlýðým
Benli ve ýssýz sensizliðim
Kabuslarým sarardý gözlerimi
Olmasaydý gece dostum, kupadaki çayým
Gecemden kalan günümü mahveden
Ürkütücü yürümek bile
Sonunda düþme ihtimali varken
Ama yürüyor insan düþeceðini bile bile
Her þafakta umut tohumu harmanlanýr toprakla
Ve kalemim, umudumun süt kardeþi
Dünü unutmadýðým yeni bir dünya kurup
Her gece kendimi öldürür, yýkarým dünyamý
Kýyametler koparýrým, yeniden diriliþler ümidiyle
Her gece giderim, gelmemek ümidiyle
Gecede kaybolurum bana ayrýlmýþ karanlýðýmda
Sencesini ya da sizcesini bilemiyorum ama hanýmefendi
Bence uzaklýk, tanýmaya imkân bulamamýþ,
Biri seven ötekisi kaçan,
Ýki gönül arasýndaki mesafe...
Her gece piþmanlýk hatlarým kýrýlýyor
Gönlümde zelzeleler
Dünyam yýkýk, dökük, periþan
Dilimde acýnasý bir söz
Yýkýlasý dünyaný her þafakta niye kurarsýn?
Ey gölgem! mâdem gelecektin niye gittin?
12.06.2012
Bâr-ý Kalem
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.