Son kez düşüşüm kağıda...

Öncelikleri keþfetmek için ,
atýlan ilk adýmýn telaþýydý.
Yaþýma veriyordu ,sýð ölümler!...
yaþýma!.
Kalabalýk sokaklarýný defin eden ,
þehirler gelip gidiyordu!...
Yaþlandým!...
otuzuma basmadan.
En az kendimde kaldýðým ,dip notlar sarkýttým yüzümün karalamasýna...
en fazla ,nakaratsýz devrik bir cümle kurmanýn bulantýsý içimde!...

Yaþlandým!
Labirentler tuttum ,her biri birbirinden çýkmaz!...
penceresiz kelimeler türettim sonra...
kapalý kapýnýn ardýna ,ayný virðülü diktim!...
imla hatalarýyla kestim ,
alacakaranlýklarýnýn yolunu...
adsýz bir eþkiya kaldým ,
parmaklarýn kesmesken yolumu!.
Çiðdi ,hatýr sormalar...yoktu tadý!.
Düþtüklerimi sayýyorum þimdi!...
kan varsa ,bozulacak rüya!...
dizlerimden dirseklerime týrmanýrsa acý ,
kalbimi saklayacaktým...
özür !...milyon kere özür! kiraz aðacý!.

Belki son ses dinleyebileceðim ,
son bir çýðlýk atarsýn çok uzaklara...
yazgýmýn üzerime kapattýðý ,
o aralý kapýdan girenleri sayýyor olacaðým kim bilir. Kadere çok inandým ,
bir yerlerde ,
belki bir bulutun o sýska yüreðinde buluþmaya inandým!.
ecelin kurulu bir saat olduðunu hep anýmsadým!...
ve bir serumdam ,damarlarýma boþalan hayatýn son damlasýnýn adýnýn ne olduðunu.
’’Hastane önünde incir aðacý’’ son ses!...
bir rüzðarýn ,sýrtýmda açýlan bir pencereden ...
ciðerlerime doðru yürüdüðünü gayet rahat duyuyorum þimdi.
yýllarca dolandý durdu ayak sesleri çevremde...
bu gece ilk defa ayaklarýmýn soðuk tarafýný hissetttim!...
kanýmýn uyuþtuðunu
ve artýk koþmak için rüzðara yönelmem gerektiðini öðrendim!.
öðrendim ve bekliyorum!...
hazýrmýyým bilmiyorum!...
belkide ,
belkide son kez düþüþüm kaðýda.


Sosyal Medyada Paylaşın: