Kül Kökleri

karanlýðýn omuzbaþlarýný çelmeleyen
hoyrat algýlý saçlarým yýldýz uçlu kanat
gölgesinde yanýk ýþýðýn sessizliðiyle
çiçek özlü halkalara mayalanan
kýmýldamadan akan hayat
uyuyan inceliðin tozlu yaþamý.
geriye bakmadan ilerle adýmlarým
alnýmda bulutlu aðaçlarýn sis teknesi


-arkamdaki hüzün bir daha gelmesin-



küçük küçük düþler nal çeþmesiyle
gece kýyýlarýma yol çakar
gözlerimi kamaþtýran deniz pýrýltýlarýna
benzer yüzüm
-kaderimin ortasýnda mum aðacý-
bakýþlarýmýn kuþ tavaný
ýslak ýslýðýný geçirirken dudaklarýma/
dudaklarýmda damlacýklar..





gözkapaðýmý aralayan yaðmur atlarý
hasretlenen hüzün mýsrasý kýþ aynasýna
içimi kavuran uykuda
öyle güzelsin yankým
bir tohumla
yalnýzlýðýn bileði bükülen bahar
avucum duvarlý dað
yanaðýmý sabah sýzmasýyla okþar
gölgemin þefkatli þafaðýnda
öyle güzelsin gün




baðrýma seyiren sancý
yüzümü güneþ ayazýna tesbihler
ey karaya vuran dalgalarýn varoluþ yarasý
kýþ þiiri yazýyorum
kül kökleriyle aydýnlýða

...
Sosyal Medyada Paylaşın: