Alýp baþýný gittin
hüzün veren hazan yellerince
hasret kokulu gidiþler býrakarak ardýnda
bir hasret ateþi düþtü ki yüreðime
külden ateþ, ateþten alev, alevden kor oldu
tutuþtu yandý gönül aðacým
yapraðýma sarý acýlar üþüþtü
gelincikler gibi büküldü boynum
ardýndan
kuþlarý ürkütülmüþ bir dal gibi kaldým
solmuþ bir güz bahçesi kalbim þimdi
acýlarýma tipi, saçlarýma kar düþtü
yüreðime efkar, feryadýma zar düþtü
kýrýldý dallarý gönül aðacýmýn bir bir
yapraklarýma sarý sonbahar düþtü
ýrmak olup çaðladým
rüzgar olup estim çýðlýk çýðlýða
hüznün sarý yapraklarý düþtü kalbime
duydu herkes feryadýmý bir sen duymadýn
bir sen duymadýn Leylim
gidiþin kalbime düþmüþ güz yapraðýydý
gidiþin kar üstünde bir damla gözyaþý
gidiþin tuz bastýrýlmýþ ayrýlýk acýsý
gidiþin dinmeyen gönül iniltisi
gidiþin Nijmegen sokaklarýnda hüzün sisi
gittin, ardýndan sularýn sesi, rüzgarýn nefesi
baharýn neþesi, yaþama hevesi de gitti
kimselere anlatamadým içimdeki uçurumu
kimseler dinlemedi beni, kimse anlamadý
gittin, baharý, yazý, kýþý unuttum
yaþamayý unuttum
bir sen kaldýn unutmadýðým
bir sarý sabýr
bir de kanayan, kapanmayan bu yara yüreðimde
yoksun iþte; kahretsin
ellerin yok, gözlerin yok, gülüþün yok, üþüyorum
bil ki,
aþkýný daðlayýp yüreðime kazýmýþým
adýný aldýðým nefesime yazmýþým
Ve þimdi ben
Ve þimdi ben
baharýmda karakýþta kalmýþým
hayallerimi yakýyorum her üþüdüðümde
son çaremdir diye sýðýnýp anýlara avunsamda;
dinmiyor bu gönül iniltisi leylim…
Nuri CAN