Uzun uzun yaþamamalý insan, Öyle çocuklarýn maskarasý, Eþin dostu mecburiyeti olmak gibi. Yoksa yitiriveriyor hayat anlamýný, Boz bir arazi, çorak bir toprak misali. Her geçen günde açýlýyor gözleri biraz daha, Çýplak görüyor her þeyi. Dökülüyor sývalarý bütün insanlarýn, Altýndan foyalarý çýkýyor. Anlýyor ne kardeþ kardeþ, ne de dost dost! Herkesin ayrý bir hesabý var. Küsüveriyor hayata, umursamýyor hiç kimseyi. Gönül koyuyor eskiler yeniler, Ama bilmiyorlar zaten geçti onlardan. Tek üzüntüsü, geldiði gibi yalnýz gitmek bu hayattan.
Sosyal Medyada Paylaşın:
niyazi yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.