En çok da, bir kapýdan geçerken acýr caným. Seriliverir anýlar gözümün önüne, beni bekliyordur eþikte, Kâh içilen ilk sigara, Kâh bir yere yetiþmenin çýrpýnýþý ve bir daha göremediklerim. Kapýnýn tokmaðýný tutarken elim, aslýnda tuttuðum tokmak deðildir, Eller eller, ve yine eller… Okþarým bazen kapý tokmaðýný Sessizce. Okþadýðým anamdýr, babamdýr elimden kayýp giden… Bazen de bir sevgilidir yüreðimi ilk sýzlatan.
En çok da, bir kapýdan geçerken acýr caným. Kimse bilmez, kimse görmez yüreðimin titrediðini. Kapýlarýn varlýða ya da yokluða açýldýðýný. iþ aramaya çýkýþlarým gelir aklýma umutsuzca, ilk maaþýmý annemin avucuna saymak için ki çýrpýnýþým, sevdiðimi anneme , babama söyleyemeyiþlerim, Umuda çýkýþlarým, ve sonsuzluða uðurlayýþlarým… En çok da bir kapýdan geçerken acýr caným. ny
Sosyal Medyada Paylaşın:
niyazi yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.