Annem

Güzel annem, canýmýn içi.
Çok özledim seni.
Zamansýz býrakýp gittin beni.
Ortada kaldým bir öksüz gibi.

Beni bedeninde taþýdýn.
Günlerce, aylarca býkmadýn.
Ýlk gözümü açtýðýmda,
Yanýmda hep sen vardýn.

Bana sevgini verdin.
Bir karþýlýk beklemedin.
Geceni uykusuz geçirdin.
Hiç þikayet etmedin.

Hep baþýmda beklerdin.
Býkmadan ninniler söylerdin.
Beni büyütmek için.
Kim bilir, ne sýkýntýlar çektin?

O uzun karanlýk geceler.
Dilleri olsa da söyleseler.
Nasýl geçti dakikalar, saatler?
Bitmeyen o günler, geceler.

Bana sütünü verdin.
Beni hep gözledin.
Geçti bütün mevsimler.
Bitti aylar, seneler.

Yavaþ yavaþ büyüdüm.
Seninle geçti her günüm.
Gecem gecen oldu.
Gündüzüm seninle doldu.

Kaç mevsim geçti.
Yaz, bahar oldu.
Anamýn kýzýl saçlarý,
Kar beyaz oldu.

Düþtü elden, ayaktan.
Bakýma muhtaç oldu.
Oðlu çok uzaklardan.
Ýçi yanar, çare yoktu.

Ne bir haber gelir.
Ne de bir mektup.
Gözleri yollarda bekler.
Yüreði çok buruk.

Sonra acý bir haber,
Hemen oðluna gelir.
Acele yetiþ derler,
Kara haberi verirler.

Tam ikindi vakti,
Sessiz bir bekleyiþ var.
Annemin nazik bedeni,
Soðuk musalla taþýnda yatar.

Zaman geldi dediler,
Annemi benden istediler.
Kara topraða verdim annemi.
O gün kaybettim gerçek yarimi.

Mustafa Kaynak
Sosyal Medyada Paylaşın: