IV- Uzak / Uykular Fasılı

-Yokluðun, içimde bir dünya boþluðu...-

-Sevdiceðim-
Gidenler bilir
bilirsin
kýrýlgandýr uzak
incinir, küser, dönüp bakmaz ardýna.

-Sevdiceðim-
Ah bir bilsen
nasýl da büyüdü gidiþin
nasýl da büyüdü beklemek
büyüdü zaman
büyüdü yokluðun
dibi yok, büyüdü içimin kuyusu,
kývamlý bir mýrra gibi acý ve koyu
kara bir kuyu.

-Sevdiceðim-
Herkesin içinde ah renginde yaralarý, aðrýlarý var
baðrýna bir mýh gibi saplanan ýlgýn acýlarý,
hiç bitmeyen keþkeleri, belkileri,
yanýnda sakladýðý bir uzaðý var.
Alýþtýrýr kendini saklýsýyla susmaya
bekler ve umut eder,
murad alýr, adar ruhunu hayata.
Tutunmak ister yaþama, sýmsýký sýmsýcak.
Ýnanýr, umudu aþýlar hayatýn gövdesine,
iyileþir kýrýk dallarý, büyür, geliþir, yaprak açar
kuþlar konar, birlikte þarkýlar söylerler
derelerden beslenir, yayýlýr suya düþer gölgesi
serin rüyalar verir uykulara...
Ýnanýr topraða, güneþe ve yaðmura.
Ýnanýr artýk her tohumun yeþeren özüne, göðü tutuþuna
çiçeklerin hayata renk renk gülüþüne.

*
-Sevdiceðim-
Gözlerimi yumarak, kýsýyorum ýþýðýný göðün
Ve þimdi desem ki neresi düþ hayatýn, neresi gerçek?
gözlerim mecaz, aklým rüya, eflatun bir hâleyim.
Biraz sanmak oluyor her þey
biraz ama, biraz belki, biraz sen.
isli bir gökyüzü, gölge oluyor dünya.

-Sevdiceðim-
Sýtma tutmuþ gibi
yine arsýz bir özlem kaplýyor içimi.
Uzaða bakan yollara seðiriyor gözlerim.
Ah bir bilsem gittiðin yer neresi?
Umut tutmuþ gibi
bir heves, bir telaþla
þafaðýnda günü kavlayarak heybeme
peþi sýra uzayan bir ýslýk gibi
gider
revan olurum yollara...

-Sevdiceðim-
Adým adým basarak kalbime, aradým seni.
Bir ölümün ruhuydu yokluðun,
taþýdým, sarýlarak eþkalime.
Kýyýsý olmayan þehirlerin mavi özlemi içinde
arabesk bulvarlarda sarsýldý hasretlerim.
Uzardý günler, aldýrmazdým güneþe
nasýlsa hicretindeyken aþkýn
küssün dedim üstüme.
Ýçim içim aramak oldu dünya...

-Sevdiceðim-
Ne yöne gitsem bu þehirde,
sana çýkardý kalbimden sapan sokaklar.
Merdivenler beklerken seni, sana açýlýrdý kapýlar
Ýçime benzeyen metruk evlerde tomurcuða dururdu adýn,
açardý ince, al kadife.

*
-Sevdiceðim-
Üzüm karasý akþamlarda bir kilo þaraba karýp özlemlerimi
ne vakit
öyle birkaç bin ötenden
kalkýp sana gelmek için
bir adým atsam
hep
içime düþüyorum...

*
-Sevdiceðim-
Yalnýzlýðýn tesellisinde
uykularýn baðrýnda oyalý gam,
ipeksi özlem,
kurþun gibi vururdu göðsümden.
Aðrýrdý, sancýsýnda yer deðiþirdi zaman.
Herkesin seviþme saatlerinde, uyumazdý gece, sabahlardým.
Kaçtý unuturdum saymayý o yorgun geceleri
anca taþýyýp gözleri kan tutmuþ güne
öyle uyurdum sis uykulara, uyurdum derin.
-Düþ/erdim.-
dizlerim kanar her evresinde misalin,
saydam ve flu
anýmsarým sisler içinde
ilk bakýþýn büyüsünü
ellerin ilk titremesi
ilk öpüþün sersemliðini
acemiliðini sarýlýþýmýn.
Sonra
‘beni unutma’ diye bir yerinde ansýzýn
kâbus tutar
hayal tutar
özlem tutardý.
Sabýrsýzdý dünya, sarsardý beni, uyanýrdým kan ter içinde
Çabuk biterdi uykular
çabuk biterdi -unutkan- rüyalar.
Uyanýrdým, ödünç sabahlarýna dünyanýn...

-Ah sevdiceðim-
Þimdi rüyalar kör
hiçbiri görmüyor artýk seni...

-uyuyor, uyanýyorum hep yokluðun’a-

Güney

Sosyal Medyada Paylaşın: