Sanki devletin tümü, bana aitmiþ gibi;
Sýkýntýyý çeken ben, her derdine yanan ben!
Bir fesatlýk görünce, tepkim zaitmiþ gibi;
Yurttaki müfsitleri, yurt düþmaný sanan ben…
Aslýnda bu zan deðil, gerçeðin ta kendisi!
Ülkemdeki dönmeler, sanýr yurt efendisi!
Menzilcisi, Rufai, bir de Nakþibendi’si;
Hepsi devlet düþmaný, sanýlmasýn kanan ben…
Keþke Yunan kazansa, diyenden Türk olur mu?
Kökü dýþta olanlar, Türk hayrýna solur mu?
Aslý Türk olmayanlar, Türk kadrini bilir mi?
Lakin lafa gelince, hep onlar Türk, Yunan ben…
Bu vatan bu millete, piyangodan çýkmadý!
Boynumuzu yerlere, baþka biri yýkmadý!
Bu vatan dönmelerden billahi az çekmedi!
Kendi düþmanýmýzdan, en çok nalan olan ben…
Meyve veren aðaca, taþ atan pek çok olur!
Hain allem kullem der, en saðlam dalý bulur!
Osmanlýdan bu yana, dönme yaþar, Türk ölür!
Onlarýn dalý saðlam, ince dala konan ben…
Türk milleti bunlarý, hiç mi hiç hak etmiyor!
Neden Türk çocuklarý, ceddin merak etmiyor!
…Ve niye afyonlarý, hiç infilak etmiyor? *
Ýþte tüm bunlar için, bu þiiri sunan ben…
Karaman-2024/04
Halil Þakir Taþçýoðlu
*) afyonu patlamak: ayýlmak ya da uyanmak…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.