O DİNLEYİNCE

Ýnsanýn kalbi bir mahzen, soðuk bir kýþ gününde,
ýssýz bir sokak bazen içinden yýllara doðru yürüdüðü
karanlýk çok karanlýk bir dünyada gayrimuayyen
onulmaz yaralarýn evidir mütemadiyen

Kimse sormaz belki, bilmek istemez olan bitenleri
hem ne diye tasa etsinler ki, insanlar hep haz tiryakisi
Gökyüzü kulak kesilir oysa, bütün kâinat sus pus olur
dünyada ve âlemde bir tek sen varsýndýr sanki

Ýþte tam o anda, sular durulur ve rüzgâr kesilir
etmesi zordur tasavvur, akýllarda bir durgunluk;
zira sonsuzluðun sahibi dinliyordur,
gece de dinler gündüz de mecbur

Ýnsanýn kalbi ebediyeti sayýklayýp dururken
ömür gelip geçecek böyle muhtemelen
hep bir sonsuzluk arzusu ve zamandan eksilen;
insanýn varlýk sancýsý ve kalbindeki mahzen






Sosyal Medyada Paylaşın: