Dost Kalmak

Sen hiç en yakýnýndaki kiþiye,
Hayatýna renk katacaðýna inandýðýn,
Gülünce yüzünde güller açan,
Hayat dolu bir arkadaþýnýn,
Gözlerine bakarak,
“Seni seviyorum” diyebilir misin?

Göz göze geldiðinde,
Ýþte o an konuþamaz olursun.
Adeta dilin tutulur.
Sözcükler boðazýnda düðümlenir.
Duygularýný kalbine gömersin.
Benim gömdüðüm gibi.
Yine kendini suçlar, isyan edersin.

Eli eline deðmeden,
Elinde sýcaklýðýný hissettiðini,
Nefesi nefesine deðmeden,
Nefesini içinde hissettiðini,
Her bahar yolunu gözlediðini,
Ona anlatabilir misin?

“Seni seviyorum” demek için,
Saatlerce havadan sudan konuþup,
Bir türlü konuya giremeden,
Zamaný boþa harcayýp,
Ayrýlýk vakti gelip çattýðýnda,
Vedalaþmanýn acýsýný hissedebilir misin?

Buluþmaya giderken,
Kýrmýzý gülleri sevdiðini bildiðin halde,
Bir demet gül alamamanýn,
Baþ baþa konuþtuðun halde,
Duygularýný içine atmanýn,
Yüreðine verdiði ýzdýrabý anlayabilir misin?

Onunla bir araya gelmenin,
En acý yaný ne biliyor musun?
Seni hep arkadaþ olarak görmesi.
Ona nefes kadar yakýnken,
Gözlerinin içine bakýp,
Aþkýný itiraf edemeden,
Zamanýn çabucak geçmesi.

Benim için en önemlisi,
Sevgili olmak yerine,
Onu tamamen kaybetmektense,
Ýki vefalý dost gibi,
Sonsuza dek birlikte,
Hep arkadaþ kalabilmeli.

Yýllar, mevsimler geçse de,
Ona olan aþkým hiç bitmeyecek.
Sadece bir arkadaþ gibi,
Sevgimi kalbinde hissedecek.
Duygularýmý asla bilmeyecek.
Belki de tüm sýrlarým,
Benimle birlikte topraða gömülecek.

Mustafa Kaynak
Sosyal Medyada Paylaşın: