Yalnızlık

Yalnýzlýk kaderimse çekerim.
Zaten onunla yýllardýr beraberim.
Zararý yok, kime sitem edeyim?
Ne o beni, ne de ben onu terk ederim.

Varsýn karanlýk gecelerim saklasýn bedenimi.
Issýz sokaklarda kayboldum, kimse bilmez derdimi.
Bir tek kaldýrýmlar var, onlar anlar halimi.
Þiirlerimi onlar dinler, onlara dökerim içimi.

Karanlýk, soðuk geceler kaplar içimi.
Yýldýzlar da terk etti, yalnýz býraktý beni.
Dört duvar arasýna hapsettim kendimi.
Hasret yakar, kavurur bu yaralý yüreðimi.

Duvarlar da bana suskun, bir þey söylemezler.
Yýllardýr beraberiz, yüreðimdeki acýyý dindirmezler.
Bir dile gelseler, kim bilir neler söylerler?
Onlar bile benimle konuþmaya naz ederler.

Kimse anlamaz dertlinin halini.
Bir tek çeken anlar, dertlinin derdini.
Ömrüm rüzgar gibi gelip geçti.
Geçen yýllarýmdan bir þey anlamadým inan ki.

Uzaktan sevmeye alýþtým, bu benim bahtsýz yazým.
Bilmem, acaba kimin ahýný aldým?
Hiç gülmedi yüzüm, içimden hep kan aðladým.
Gençliðimde de farklý deðildi bu talihsiz yazým.

Artýk bu hayat böyle geçip gider.
Kim bilir, bu canda bu ömür kaç yýl sürer?
Mevla, ne eylerse güzel eyler.
Elbet bir gün bu kader, bana da güler.

Mustafa Kaynak
Sosyal Medyada Paylaşın: