Yýllar geçicek , mevsimler... Güzelliðimiz uçup gidecek, hevesimiz kalmayacak. Ve bir gün ansýzýn karþýlaþacaðýz. Son piþmanlýktaki o sözler; Birer körpe fidandýk, köklerimizden kopup esen her rüzgarý yönümüz bildik. Diyemedik çekilin aradan , Kulak týkamadýk söylenen sözlere. Her söyleyeni dost bildik. Her gösterilen yolu doðru. Onca sevdaya raðmen, birbirimize yabancý düþtük. Dinlemeden ,anlamadan ayrýlmakmýþ ecelimiz. Baþkasýný sarýp sarmalasada bedenimiz, Kokusu ilk günkü gibi üzerinde tütecek tenlerimizin, Yýkansak da , 40 bin çeþmeden sularla. Ve biz ; uzaksak bile , birbirimize hasret öleceðiz. Ölümle bitse de herþey, Öksüz sevdamýz hiç bitmeyecek. Ne sen bir baþkasýný beni sevdiðin kadar seveceksin, Ne de ben...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Slow şair Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.