Gönlümde göç etmeyi unutmuþ kuþlar var, Bir derya büyüklüðünde, siyah, kabarýk, Bir hülya azametinde... Gözlerini gökyüzümden al artýk, Lütfen! Sesini, mevsimlerin esintisinden. Aþk insaný nasýl aþaðýlýk yapýyor öðrenme, bilme, istemem! Kuþlarýn sýrtlarýndan göz süzmelerin âlemi yok, ’Gözlerini’ diyorum, yýldýzlarýmdan uzak tut, Karanlýðýmdan. Kalamadýn deðil mi? Sakladýðým yerde, tapýnaðýnda, Ölü olarak nazarýmda, mezarýnda.
Çekmecede bir mektup duruyor, Eðri büðrü yazýlarla gözyaþý içeren, Biraz aþk, biraz intihar, Bolca ýstýraptan vasiyetler var, Bin çeþit ibare; Hiç olmadýðým kadar benden daha fazlasý, Kendime ihanetten müebbet yatan vaziyetler var, Tütünlerin arasýnda, kalabalýk, Sürekli býrakýlmýþ, sürekli terk edilmiþ, Sevgilere uzak, þiirlere yaslanmýþ, Mevsimsiz ayrýlýk havasýnda; Çekmecede milyarlarca eziyet, Mahrumiyet var, Lütfen, Gözlerini gökyüzümden al! Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.