Bir þiir yazmalýyým, açmýþken tomurcuklar…
Dereler görünmüyor, menekþenin morundan!
Kýrlarda gezmeliyim, dört yanýmda çocuklar!
Aðaçlar erken açmýþ, zemherinin zorundan…
Tanrým, bir hafta önce, kefenliydi tüm doða!
Dualar salýyorduk, camlardan vara, yoða!
Yerlerden gitmiþ karlar, çýkmýþ hem en doruða!
Geçilmez olmuþ kýrlar, dedelerden, torundan…
Bademler pembe beyaz, utangaç bir yar gibi!
Kirazlar çiçek açmýþ, dallarda kar var gibi!
Kelebekler rengârenk, sevgili arar gibi!
Gülleri ateþ basmýþ, yanýyor hep korundan…
Her yýl bahar gelirken, benim dilim tutulur!
Öyle tutulurum ki, ne yenir, ne yutulur!
Hayatýn bir gerçeði, dertliler uyutulur!
Ben hep mahrum kalýrým, baharýn konforundan…
Karaman-2024/ 02
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.