Medet umduðum, sessiz kaldýðým, Yandýðým ve yandýkça etrafý aydýnlattýðým sürece; Mum gibi kendi artýklarýmda tükenmeye savruldukça, Aðlayacaðým, Ve gözyaþlarým, bakýþlarýmýn kelepçelerinden süzülecek, Paslý bir akþamüstüne uzanacak: Þafakla beraber ölmüþ olan ruhum, Gelecek ellerimde deðil, Azrailin aðýz kokusuyla esintiye teslim olacak her þeyim.
Madem ki bir cisim olacaðým mülkiyetin iþgali altýnda, sonunda, Tozlu bir masa, Kýrýk bir sandalye, Soðuk bir þilte olacaðým öyleyse, Daha çok erkenmiþ gibi davranmayacaðým ahmakça, Kabullendim yüzümdeki hüznün imzasýný, Ýçimde iþlenen çocuk cinayetlerinin bir hükmü yok, Boynumu yýrtýp parçalayan bir zincir, Ucunda siyah, deðersiz bir yüzük, Aþkýmýn kimseye ihtiyacý yok! Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.