SERA / 2.Mektup

SERA / 2.MEKTUP

“…
Bakýþlarýn bir þarký söylüyordu hiç bilmediðim.
Seni dinliyordum, bakýþlarýný dinliyordum.

Dað baþýnda apansýz karþýma çýkan bir pýnardý,
Sanki gözlerin. Eðilip su içmek istiyordum
Kirpiklerinin arasýndan. Ýçimde yaktýðýn ateþi
Söndürmek istiyordum.
…”
Ümit Yaþar OÐUZCAN


Sera!

Senden; yazdýklarýma bir cevap ve bir karþýlýk beklediðim baþka bir mevsim daha. Ama biliyorum ki ayný duygularýn gemisinde yol alýyor, ayný gecenin yýldýzlarýna el uzatýyor ve ayný gökyüzünün farklý yerlerinde hüzünleniyoruz. Yaptýðýmýz yanlýþlarýn bir karþýlýðý olmalýydý tabi ki. O hýrsla karar verip akþamýn sarhoþluðunda, sonrasýnda güneþi doðmamýþ bir sabahýn nasýlda karanlýðýnda kayboluyoruz. Seçimlerimiz nasýlda deðiþtiriyor çocukken dinlediðimiz masallarýn sonlarýný. Kendi derinliðimizi unutuyoruz bazen, keþfetmek yerine.

Þimdi hangi þehrin kalabalýðýnda ölesiye yalnýzlýk çekiyorsun. Hangi parkta oturuyor, hangi denizin ufuktan sahile vuran dalgalarýnda kaybolup gidiyorsun. Belki de uçan kuþlarý seyrediyor; ellerinle saçlarýnýn uçlarýna dokunup, hatýralarla anlamsýzca tebessüm ediyorsun. Nasýl olduðunu bilmiyorum. Ýyi olup olmadýðýný.

Yaþadýðým hayatýn bu saatten sonra bana istediklerimi sunacaðýna olan inancým gün geçtikçe tükeniyor. Oysa ki akþamýnda buluþup seninle, ateþ kenarýnda bir hayal, Gül aðacýndan sallanan bir sandalye ve bitmez tükenmez bir haykýrýþla sevdiðimizi söylemenin mutluluðunu yaþamak varken. Þimdi bir sonra ki akþamýn hayalini kuruyoruz yine aynýsýný arzulayana dek. Neden bu kadar parçalanýyor ve neden bu kadar acý veriyor Sera. Güzel þeylerin hayalini kurmak mutluluk vermesi gerekirken, gözlerimden akan yaþlar neden canýmý acýtýyor.

Çocukluktan kalan fotoðrafýma her baktýðýmda görebildiðim þey soðuktan kýzarmýþ bir burun, sürekli bir suçluluk mahçubiyeti, ve gelecekten habersiz masum bir çocuk. Hatýrladýðým sarý bir oyuncak fil ve eski bir pilli radyo.
…
Bir önceki mektubumda kaldýðým yurttan bahsetmiþtim. Güzel günlerim oldu yurtta Sera. Bir bardak çayýn gerçek tadýný ve kýymetini, týpký eskiden olduðu gibi Televizyon ve Telefonun olmadýðý zamanlardaki gibi akþam sohbetlerinin ve en önemlisi kendiyle baþ baþa kalabiliyor olmasý insanýn. Tüm bunlarý anýmsamýþtýk zaten beraber Tartanzade Hacý Ahmet Efendi Konaðýnda.

Hocalarýmýzýn her hafta sonu düzenlediði ve kazanan talebeye de hediyeler verdiði bahçe çimleri üzerinde yaptýðýmýz güreþler. Bir defasýnda çok fazla merak ettiðim sigaranýn tadýný öðrenebilmek için bir tane içmiþtim ve içerken hocama yakalanmýþtým. Güzel bir kulak ve tek ayak üstünde kalma cezasý almýþ, ardýndan piþmanlýk yaþamýþtým. Birçok güzel hissi ve huzuru her sabah kalkýp beraber kýldýðýmýz namazlarda bulmuþtum. Namaz sonrasý güneþin doðuþu ve aðlayarak alemlerin Rabbine teslimiyet. Bu duygularýn ifadesi anlatýlamaz. Saatlerce veya sayfalarca Sera.

Hayatým da birçok þey zamanýn azizliðine uðradý ve yine zamanla. Lise yýllarýmda ayný içe kapanýk ve hayalperest yaným varlýðýný sürdürdü. Kimseyle konuþmaz, arkadaþ edinmez, ders aralarýnda bahçenin en dip köþesinde aðaç altýnda kitaplar okur ve etrafý seyrederdim derin düþüncelerle. Okuldaki öðrencilerin bu halime alýþmalarý çok uzun sürmedi. Kimileri çok çalýþkan olduðumu düþünüp kibrimden kimseyle muhabbet etmediðimi, kimileri ise çok tuhaf olduðuma kanaat getiriyor ve benden uzak duruyordu.

‘Ýlk’lerin yaþanmaya baþladýðý yýllar…Ýlk defa göz göze geldiðin bir kadýn için kalbinin normalden fazla çarpmasý. Anlatacak o kadar çok þeyin olmasýna raðmen seni susturacak kadar titreten o heyecan.
Âþýk olduðumu düþündüðüm ve aþkla ilk tanýþtýðým yýllardý lise yýllarým. Ýlk defa beþerî olarak bir kadýnýn sevilmeye layýk birçok güzel yaný olduðu kanaatine kendimi kaptýrdýðým yýllar… Yýllarca peþinden koþtuðum ve asla bir kez bile dönüp yüzüme bakmayan o hayat dolu, benim tam zýttým olan insan. O kadar içe kapanýk ve düþünceli bir insanýn hayat dolu ve güler yüzlü hiçbir þeyi kafasýna takmayan o kadýna karþý ne kadar þansý olabilirdi ki. Su ve Ateþin aþký gibi olurdu zaten. Ama öyle olmadý.
Lise son sýnýfa geldiðimde ona karþý hissettiðim duygularýn azaldýðýný ve asýl aradýðým þeyin onda olmadýðýný fark ettim. Azalan bu hislerimin nedeni tekliflerime karþýlýk vermediði için deðil, tüm arayýþlarýmýn bende uyandýrdýðý o beklentinin tamamý ile bir alakasý olmamasýydý. Çünkü onun içinde yaþadýðý Dünya çok farklýydý. Serseri ruhlu, kavgacý ve birçok kötü alýþkanlýðý olan erkek ile görüþüyor ama yine de yýllarca ona gönderdiðim her teklifi ve þiiri bir nevi suratýma bir kýrbaç gibi vuruyordu.
Ve sanýrým Þiir’den ve duygulardan bu denli anlamayan bir insana çok fazla deðer vermiþ olmanýn rahatsýzlýðý, caddelerde rüzgârýn yapraklarý savurduðu gibi ona olan hislerimi de alýp götürdü.

Lise yýllarým bitmek üzereydi. Ve yine bahçede oturmuþ bir yandan kahve içiyor, diðer yandan kitap okuyordum. Hiç ummadýðým bir anda derince dalmýþken tanýdýðým bir ses duydum yaný baþýmda. Yýllarca kendimi ona duyurmaya çalýþtýðým, beni görmeyenim. Önce müsaade isteyerek yanýmda oturmak istedi. Kafamý hafifçe sallayarak oturmasýný istedim. Önce bileklerinden geriye çekilmiþ paltosunun kollarýný elleriyle avuç içine kadar getirerek yeniden kaymamasý için sýkýca tuttu. Sonra yýllarýn vermiþ olduðu anlamsýzlýðýn bir yansýmasý olarak gördüðüm dudaklarýný ýsýrmaya baþladý. Ve biraz mahcubiyetle beraber þöyle dedi;
“-Öncelikle senden özür dilerim. Uzun zamandýr kaba davranýþlarýma ve elimin tersiyle seni her fýrsatta geri çevirmeme raðmen yine de vazgeçmedin benden. Eðer hala mümkünse… “

Dedi, yýllarca kendisi için mücadelemi tiksinerek bir kenara attýðýný unutarak.

Bir sonraki mevsime dek Sera…

Meçhul denizlerde kefen denen kumaþa sarýlmazsa bu beden, keþkelerin sancýsýyla kahrolmazsa ve son nefesi verdiðimde açýk kalmýþ gözlerimin baktýðý yerde neler olduðunu bilebilseydi keder.

Belki bir gün þu koca dünyanýn yükünü sýrtlamýþçasýna yorgun, suçsuz olmama raðmen üzerimde ki yaramazlýk korkularým ve hüzünlü bakýþlarýma raðmen saçlarýmý okþayarak bir þarký fýsýldarsýn.

Satýrlarýma, bir sonra ki mektubu yazýncaya dek son verirken,
Ýyi olmaný temenni ederek selefi bir dille,

“…
Daðýlýr yaprak yaprak hayalindeki suya
Bir baþka gözle bakarsýn ömür denen uykuya.
…
Gelir ve tekrar doðar ölmüþ sandýðýn aþka
Anlarsýn ölüm yoktur geçen zamandan baþka.”

Ahmet Hamdi Tanpýnar

Hoþça Kal Sera...

Sosyal Medyada Paylaşın: