Sera / 3.Mektup

SERA / 3.MEKTUP


Merhaba Sera.

Aylar sonra; daima okumaný istediðim her satýrýnda binlerce þiiri barýndýran bir mektup selamý ile seni selamlýyor, behçet bir gönül ile iyi olmaný Vedud olan yüce Allah’tan niyaz ediyorum. Mektubuma; bir baþka mevsimin vermiþ olduðu beklemenin güzelliði ve göç etmiþ kuþlarýn geri dönmesi azizliðiyle saðlýðýnýn yerinde olduðunu umarak baþlamak istiyorum.

Nasýlsýn Sera?

Hâlâ kimselere belli ettirmeden baþkalarýnýn hayatlarýna hikâye olmaya devam mý ediyorsun?
Kapatýp gözlerini, gerçek hayata doðru yelkenler mi açýyorsun?

Öylece geçmiþten gelen bir rüzgarla; vuslat hayaliyle, uçsuz bucaksýz çöllerde savrulan bahtsýz kadýn. Milyonlarca yýldýz altýnda varlýðý her türlü karanlýðýmý aydýnlatan, her güldüðünde gecemi gündüze çeviren, su gibi akýp gidenim. Seninle bir uçurum kenarýnda açmýþ iki gonca iken; ovalar, bahçeler misk-u amber mi gelir. Hangi rüzgâr saçlarýn kadar güzel eser. Hangi bakýþ seninkiler gibi beni ömrümden eder.

Þimdilerde tiryakisi olduðum sigaranýn; birçok kentte içenlerin anýmsadýklarý kayboluþ hikayelerine hüzünlenerek, bir sigara daha yakýyor olmanýn telaþýndayým þu an Sera. Iþýklarýn geceden bir bir söndüðü, insanlarý uyutan derin bir karanlýðýn hâkim olduðu bir vakitteyim.

Bir önceki mektubumda;

“-Öncelikle senden özür dilerim. Uzun zamandýr kaba davranýþlarýma ve elimin tersiyle seni her fýrsatta geri çevirmeme raðmen yine de vazgeçmedin benden. Eðer hala mümkünse… “

Dedi, yýllarca kendisi için mücadelemi tiksinerek bir kenara attýðýný unutan kadýn.

Önce hafiften sahte bir tebessüm ile gözlerine bakmýþ, onu ilk gördüðüm günün heyecanýný gözlerimin ferinde bulamayan bakýþlarýyla boynunu büktü. Beklenen kimsenin hep geç geliyor olmasý, geldikten sonrada bekleyeni bulamamasý çok da sýra dýþý gelmiyordu artýk. Belki de ben öyle düþünüyordum.

Öncelikle o zamana dek yaþadýklarým bir þerit misali geçti gözlerimden. Daha sonra gözlerimi; sonbahara gecikmiþ bir aðacýnýn çaresizliði ve geç kalýnmýþ bir tren bileti gibi savurup kirpiklerimden ona doðru;

“-Sen; asla beni tanýyamayan, bir taþa veya su birikintisine basar gibi her defasýnda amansýzca yanýmdan geçip giden ve hiç yokmuþum gibi davranýp uzunca bekleyiþlerimi aldýrmadan yoluna devam ettiðin için istemiyorum. Bütün umutlarýn bittiði, mevsimin kýþa döndüðü zamanda geldin. Þu an sevmenin mevsimi deðil. Bitti artýk o apansýz þiir. Baþka mýsraya gerek yok. Umarým her þey gönlünce olur.”

Deyip yavaþça uzaklaþtým oradan. Arkamdan birkaç defa seslenecek oldu ama artýk benim için geçmiþte kalmýþtý.

Sonra ki birkaç gün okula gelmediðini gördüm. Geldiðinde ise bakýþlarýnda ki hüznü ve piþmanlýðý da.

Zamanýn bizlere sunmuþ olduðu yýllarý bir çerçeveye hapsedip esaret içerisinde yaþatmanýn gereksizliðini noktalamýþtým. Okuduðum eskice bir kitap da þöyle ifade ediyordu Sera;
“Bir insaný affetmek veya vazgeçmek arasýndaki o ince çizgi; Onu asla affetmeyeceðini anladýðýnda vazgeçersin ve yine ondan asla vazgeçemeyeceðini anladýðýnda affedersin.”

Bana þiiri ve edebiyatý daha fazla sevdiren lise yýllarýmda Edebiyat hocam olmuþtu. Bir defasýnda okulun bitmesine yakýn onun yanýna gitmiþ ve ilerleyen yaþamýmda benim için nasihat ve tavsiye de bulunmasýný rica etmiþtim. Eline aldýðý bir kâðýda “Ýnsanlarýn karanlýkta kalmalarýnýn yegâne sebebi, kendi ýþýklarýnýn önünde durmalarýdýr.” Diye yazmýþ ve sana rehber olsun demiþti. O kâðýt hâlâ evde hatýra kitabýmda saklýdýr.

Ýlk defa her þeyi sana anlatmak istediðim bu mektuplarda kýzýl topraða bakarken acizliðimi gördüm tekrar. Nasýlda her þeyin tarafýmýzca berbat edildiði bir yaþama gözlerimi kapatýrým bilmiyorum Sera. Hayatýmý bilmelisin, neler hissettiklerimi. Benimle ilgili olan birçok þeyi. Anlamak için yeniden.

Müziðe ve müzik aletlerine olan merakým henüz küçük yaþlarda baþlamýþtý. Yaz aylarýnda kýsa süreliðine çalýþýp biriktirdiðim bir miktar para ile kendime ilk gitarýmý almam da çok uzun sürmedi. Yýllar sonra lise son sýnýfta ilk dönem yurttan ayrýlmýþ eve geri dönmüþtüm. Zaman ve mesafe kavramý ile ömrüm boyunca hiç aram düzelmedi. Eve geri döndüðümde kimsesiz bir çocuðun evlat edinildiði mahcubiyet ve mesafeyle yaþadým ailemle. Her bulduðum fýrsatta odama çekiliyor gitarý gün geçtikçe daha fazla öðrenebiliyordum.

Sera!

Kendi yaþamýmda hikayemin baþ kahramaný olma þansýna sahip olmadým hiç.
Sonra beni içine alan o aile sarmalýnýn bir parçasý olmak için sürekli gösterdiðim çaba. Baþarýlar, doðru seçimler, yanlýþ tercihler ve birey olarak var olma mücadelesi.

Bir gün okuldan eve geldiðimde; annem ve babamýn biz diðer evlatlarýnýn öz güven ve imkanlarýný tamamýyla sarf ettikleri ve kendini evin lideri olarak düþünen bir yapýya sahip olan en büyük abim, bir elinde benim gitarým, diðer elinde o zamanlar Epilepsi hastasý olan diðer abimin imkanlarýyla yaptýðý maket evi gördüm. Annem ve babamý arkasýna almýþ bize aðzýndan çýkan hakaretler ve salyasýyla ne kadar çok boþ iþlerle uðraþtýðýmýzý baðýrýp duruyordu. Sonradan ellerinde bize ait olan gitar ve maket evi duvardan duvara çarpýp kýrmasý da pek uzun sürmedi. Gözlerim dolmuþ ve sinirden konuþamayacak bir halde yüzüm kýpkýrmýzý olmuþ annemin ve babamýn gözlerinin içine baktým. Ama abimin hayallerimizi ve emeðimizi de onlarla beraber duvarda parçalamasýný takdir eden bir bakýþtaydýlar. Henüz 17 yaþýndaydým.

Sürekli pencere kenarýnda yýllarýný geçirmiþ, rahatsýzlýðý sonucu gün geçtikçe zayýflamýþ olan kemiklerine dokunup saðlýklý günlerini anýmsayan diðer abim. Rahatsýzlandýðý için ve evden çýkmasýna annem ve babamýn izin vermediði evde hapis hayatý yaþýyor olduðu için üzülüyor ve üzüldüðü için daha da fazla rahatsýzlanýyordu. Sürekli her gün düzenli olarak ona hasta olduðu ve hiçbir iþe yaramadýðý yüzüne vurulduðu için hayattan hiçbir beklentisi kalmamýþ etten bir bedene dönüþmesi de sadece birkaç yýlýný almýþtý.

Ona yapýlan bu muamelenin tabi ki kötülük amaçlý yapýlmadýðý aþikardý. Bunun cehaletle çok alakasý olduðu da öyle. Ama tabi onun iyileþmesi için de götürülmedik hastane, hekim, doktor, muska ve kocakarý ilaçlarý kalmadý. Her yolu denediler. Ama olmadý, onun sürekli yýllarca bayýlmasýný engelleyemedi sera. Gün geçtikçe daha da fazla bayýlmaya ve artýk baygýnlýðýn vermiþ olduðu rahatsýzlýk ve kas aðrýlarýyla, bayýlýrken kafasýný sýrtýný çarpýyor olmanýn aðrýlarýyla günlerce bilinci kapalý yatýyordu.

Bazen çok sýkýlýnca gizlice evden biraz uzaklaþýyor sahilde bir tur attýktan sonra tekrar eve geliyor, tekrar güzelce azarlandýktan sonra her zaman ki pencere kenarýna geçiyor ve cebinden eskimiþ tesbihini çýkarýp geçen arabalarý sayýyordu. Onunla oturduðumuz zamanlarda yoldan geçen arabalarý sayma oyunu oynardýk. Saðdan gelenler senin, soldan gelenler benim diye arabalarý sayar ve sonradan Selman adýnda eski mahalle bakkalýna gidip eþya alýrdýk. Çoðu zaman onun sýrdaþý ve yoldaþý olmanýn sevinci ve hüznünü yaþýyordum. Bu denli sýkýntý yaþamýþ, hýrpalanmýþ, yalnýzlýðýn o en derin soðuðunu iliklerine kadar hissetmiþ ama bir gün bile bu duruma isyan ettiðine þahitliðim yoktur.

Bir gün tüm cesaret, kararlýlýk ve yapabilirim inancýyla babamýn karþýsýna dikilmiþ ve bir iþ bulduðunu söylemiþti. Çalýþmak istediðini ve bu içe kapanýklýðýn eve hapsin hiçbir faydasý olmadýðýnýn düþüncesiyle gidip çalýþacaðýný söyledi. Ýlk önce evde lider olduðunu düþünen her þeye itiraz eden bizi ezen abimi susturmuþtu. Çok karþý çýkmýþ ve sürekli bayýlýp insanlarý rahatsýz edeceðini söylemiþ izin vermemiþti. Babam onun bu ýsrarýný kýrmamýþ sonradan kabul etmiþti. Biliyor musun Sera; abimin o iþe girdikten sonra hastalýðý nasýl geride býraktýðýna, neler baþardýðýna ve bu baþarý sonrasýnda evlenip dünyalar güzeli iki kýz çocuðuna sahip olduðuna þahit oldum. Zaman Sera! Neleri getireceðini bilemez ya insan. Fýrtýnalar sonrasý gökkuþaðýný getirdiði gibi.

“Yaþamak ne kadar zor görünürse görünsün, zorluðun olduðu yerde muhakkak ki umut vardýr.”

Bir sonraki mektup da tekrar buluþabilmenin heyecaný ile sözlerime son veriyorum.

Kendine ve saðlýðýna dikkat etmen ümidiyle.

Hoþça kal Sera.
Sosyal Medyada Paylaşın: