YAĞMUR’U ÇAĞIRAN RÜZGÂR

Fýrtýna sonrasý kaya sessizliði,
Gün, çaresizliðin ertesi,
Ne anlamaya, ne de anlatmaya yok takatim,
Seni özlemek, þimdiki zamanýn tek öznesi.

Soðuk bir kentten yazýyorum; tüm bu satýrlarý,
Ýçimi ýsýtan bakýþýný anýmsayarak,
Vakit eylül vaktidir, bahçemde kurumuþ bir bostan,
Göçüp giden kuþlarýn kanatlarý arasýnda,
Ayný sabahýn ikinci þehrine benimle uyan.

Vazgeçemediðim bir sevda,
Kabullenemediðim bir yalnýzlýk benimkisi.
Anýlar, defterimde kuru bir yaprak tanesi.
Mevsimlerden sonbahar…
Hep kararsýz adýmlarla geçer giderdim,
Gözlerinin Züleyha güzelliðinden,
Dediðim gibi ahirim, korkardým hep,
Mevsim sonbahardý ve aylardan Eylül.

Biliyorum, gün geçtikçe yakýnlaþýyoruz,
Vuslatýn amansýz iftar sofrasýna,
Sana gelen yollar fazlasýyla yorucu ve uzun
Derin bir kýþ hikâyesi belki de,
Ürperten ince bir çýðlýk,

Seni hiç kaybetmedim gözlerimin ferinden,
Sadece seni…
Belki hayalini kurmayý unuttuðum çocukluðum,
Belki çocukça sallandýðýmýz salýncak ve yollar,
Belki de doyasýya oynayan, gün ýþýðý giymiþ çocuklar,
Yaðmuru çaðýran apansýz rüzgâr,

Sonbahardýn sen,
Eylül’dü…
Ellerin kadar ýssýz ve soðuk,
Gözlerin, hala býraktýðým yerdeler,
Yapraklar nasýl düþüyorsa usulca suya,
Güzelliðin savruluyor, bir Eylül sabahý,
Ve uzaklardan duyulan bir tren sesi, beni çaðýran,
Derin, geri dönülmez bir uykuya.

Kadir ERCÝK
Sosyal Medyada Paylaşın: