bir şiirin dantesi. Martha

bu sabah bir papatyanýn sardunya olmasýyla uyandýk
kimsede görülmeyen bir þeydi
Martha ve ben
iki insan söðüdü
ruhumuzda gidilmeyen ormanlar
heybetli aðaçlar vardý
biz hep olmayana adamýþtýk kendimizi
bir kuþ cývýltýsý saklýyorduk
avuçlarýmýzda
bir karýnca mevsimi

yüzümüz hiç görülmemiþ bir gökyüzü
utanýyorduk. yaþarken bazý þeyleri
nefes almak külfet
yutkunmak mahþer yeriydi.
bu kez kalabalýk öleceðiz
galiba. diye gülümsedi Martha
yanaðýndaki gamze dokunulmamýþ yonca gibiydi
cehennemi görüyor musun dedi
bak içimizdeki bulut nasýl da þekilsiz
gözleri bir çift zeytin olmaktan çýkmýþ
dað gibi duruyordu
korkulacak bir þey deðildi
korkutan
kalýcý ormanlarý seviyorduk ikimizde
kalp kalbe giyinmiþ
o çýlgýn atlarý

bu aþk burada bitmez diye fýsýldadý
bu aþk. yalnýzca seninle biter.
hiç bu kadar aþýk hissetmemiþti
kulaðý duyulmayaný duymuþ
aðzý sardunya gibiydi

dudaðýmýzýn kenarýnda cehennem olmayý seviyorduk. biz

gülmüþtük bir kere
ne olursa olsun
hiç gidilmeyene varmýþtýk

kendi içinde söðüdünü büyüten
bir orman efendisi gibi

papatyalarý susturuyorduk
bir bir

.







Sosyal Medyada Paylaşın: