BİR VARMIŞ BİR YOKMUŞ ŞİİR...

Düþük yapan kentin ulemasý,
Sýrlarýn efendisi dost yüreði
Yaþlý çýnarýn efkârý
Hayata v/edasý
Her izlek bir hýçkýrýk
Her kemik ise kýrýk
Azadesi ömrün
Akut hüzün
Arbedenin yüzü
Göðe takýlý gözleri yerkürenin
Saydam þeffaf yüreði þairin
Bir hayal nicesi
Nice edime dönüþen pamuk ipliði ile baðlý
Ýken hayata
Öznesini reddeden turuncu güneþin ibresi
Sað gösterip soldan yarýlan
Yâdý mevsimin
Solundaki ukde binlerce acýnýn kýrýk tekeri
Misafir aðýrlayan þehir ve þair
Bozguna uðramýþ bir yürek ve keder
Ve kader
Nelere kadir
Adý üstünde
Tüten dumaný üstünde
O yaralý þehir vapuru
Kýrýk kanadý umudun
Kýrýk kanadý denizlerin sefasýný süremediði kadar
Martýnýn dilinde saklý susam tanesi
Ötesi berisi deniz
Ötekileþtirilen bir zenne adeta
Çalgýsý çengisi kayýp bir minvalde
Kendi söyleyip kendi gülen nazenin tininde
O devasa yarýk
Ant içtiði kadar ömrüne
Kozasýndaki savruk
Gölgelerden uzak
Firar edemediði bir ülke olsa olsa mutluluk
Kýrbaçlanan þehla hayaller
Miski amber kokan ufuk ve umut
Burnunun direði nasýl da sýzlar:
Hem þairin hem þehrin bekçisi o devasa surlar
Serlerin sarmalýnda
Sýrlarýn endamýnda
Mimoza bahçeleri açmak için bekler
Baharý ve umudu kollar
Kodaman düþlerden arda kalan þiir
Bir hutbe misali
Rabbine dönük yüzü dizelerin
Ah, etmeden yaþadýðý kadar þair
Arz ettiði sevgiden de yok iken ötesi
Kanaviçeler saklý surelerde
Acýlar tekbir getiren
Ýnzivada mademki sözcükler
Bir þiirden fazlasý haramdýr þaire
Eflatun gölgeler
Oynaþan
Pembeden düþler feryat figan
Bir hazdýr ki þairin hikâyesi
Alabildiðine çaðlar duygular
Kardýkça önünü
Kayboldukça azar azar
Kamburu varsýn olsun kaderin
Ne esef ne asap kalýr geride
Atar damarý evrenin
Huzura dönüktür yüzü umudun
Hüznüne bandýðý kadar hayatý
Þair de þehir de saklý
O kayýp minvalde
Azadesi ömrün
Azýðý düþlerin
Zamlý tarifesi hayatýn
Sonsuzluða konuþlu bir masal gibi bir rüya gibi
Peþini kim mi toplar þairin?
Afaki olsa bile mutluluk
Tanrýsal bir coþkunun sarmalýnda ufuk
Baþ eðdiði kadar kadere
Ulemasý yerin göðün
Þairin ulak
Bildiði kalemin nefesi
Yetebildiði kadar kendine
Kendinden de yol yok iken kendine
Þükre delalet günün öyküsü
Mademki bir varmýþ bir yokmuþ þiir…


Sosyal Medyada Paylaşın: