KALMAKLA GİTMEK ARASI

Maviden teni göðün:
Bir buluta öykündüðüm ne ki
Ben zaten boyasýz bir bulut olma özlemi ile
Serildiðim kadere serzeniþim:
Akça pakça göðün bekâreti
O ki
Bulutlarla hemhal eden her damla
Köhne olmayan bir düþün her saniyesi seninle dolu.
Gitmemeliydin þimdilik gitmedin de:
Ya, yarýn?
Ya, öbür gün?
Kalmakla gitmek arasýnda devasa bir kancada
Salýndýðýndan da öte
Sarmalýnda evrenin sabrýmdan son damla
Þükrümü koruduðum kadar
Þefkat filan da dilemezken insanlardan
Gün yorgunluðu deðil önem arz eden
Yýllarýn tozunu dumana katan naif bedenin
Gök mavisi gözlerinde saklý deðilken artýk ýþýltýlar
Gidip gelmelerin devriâlemi
Soyut ve devasa bir matem
Mabedimin kýrýk duvarlarýndan esen meltem
Aslýna rücu etti mi de insan
Farazi bir iklim
Söylemekten imtina ettiðim
Saðdan sola deðil yukarýdan aþaðýya
Gökten zembille inen hüzne veryansýn ettiðim
Meðerse kimsem yokmuþ, anne:
Senden baþkasý bana þefkat göstermeyecek
Dün gibi gün gibi
Yarýnlar ne ki?
Sensizliðe meyletti mi de kader
Deliþmen yüreðimden kopan her parça
Daðýnýk zihnimin usulca göç ettiði
Þiarýnda sevgi olmalý hem insanýn
Güç deðil lakin
Gücümün de çalýndýðý…

Sosyal Medyada Paylaşın: