“Bir gün gelecek, sen; o kayýp, o yaralý, o aklý firar eden, o kalbi daðlanýp hissizleþmiþ sen de, bir gün yeniden seveceksin bu nâkýs dünyada…”
Deselerdi inanmazdým dediðim, dediklerimde þaþkýn, duyduklarýmdan þüpheli, gerçekliðine inanmaya korkak bu ben bile, dünyadan düþerken tekrar ellerimi bir sevda çiçeðine uzatacaðýmý nereden bilebilirdim?
Sabahýn kuyu diplerinde beni bekleyen yalnýzlýðý, ansýzýn çýkýp gelen bir umut sûretindeki sende, daðýlýp gideceðini hiç bekler miydim?
Saçlarým yerine kalbimi aðartýnca vefasýzlýklar, ve ben açmazlarda bulunca kendimi, Kimin sesi kimin nefesi beni bana yeniden getirirdi?
Omuzumdan akýp gidiyor mu bu yük, dünya yükünü az da olsa alýyor musun benden, bir parça doðrulur mu yüreðim ve ben açar mýyým bu dünyaya raðmen yeniden?
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zeynep Zuhal Kılınç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.