TOPÇU’LU GAZİ VEYSEL

Delik deþik Anadolu, Rumeli,
Topçu’lu Veysel düþer yollara,
Uzanmýþ her yere düþmanýn eli,
Yoagat’lý Veysel düþer hallara.

Gece gündüz demez varýr cepheye,
Çýkar durur büyük küçük tepeye,
Yaralanmýþtý ayaðýndan Veysel,
Mavnayla sevk oldu Çanakkale’ye.

Ýlaç çalýp sarýp sarmaladýlar,
Çoðu þehit, çok da yaraladýlar,
Ne inse, ne cinse benziyor düþman,
Yürekleri derin paraladýlar.

Uzunköprü, Kurudað, Keþan sessiz,
Soðanlýdere de öyle ýpýssýz,
Veysel çok derinlere dalar gider,
Bu düþman ezelden beridir hýrsýz.

Ýngiliz’i, Fransýz’ý, Rus’u bir taraf,
Rum, Ermeni çoktan etmiþ itiraf,
Veysel de vermiþ kararýný Hakk’tan,
‘Olmalýdýr bunlarýn hepsi bertaraf.’

Hiç kalmadý Veysel, asla geride,
Sanki kan içerler çamlar derede,
Aldýrmaz Veysel silah seslerine,
Yapýþmýþtý saçmalar bütün deride.

Bu harpte Veysel çok paþalar gördü,
Paþalarla da düþmanlarý sürdü,
Gazi Veysel de atasýna çekmiþ,
EÞREFÎ’nin de atalarý hürdü.

EKREM GÜRER (YOZGAT 2001)

Sosyal Medyada Paylaşın: