KODALLI’LI GAZİ ÜLFET

Bozok Sancaðý, Yozgat ilinden,
Þehit Þakir Efendinin tek oðlu,
Sorgun ilçesi, Kodallý Köyünden,
Evin direði, ocaðýn tek oðlu.

Küçük Ülfet, on iki yaþýndaydý,
Bu yaþta her iþlerin baþýndaydý,
Baba gibi artýk ev reisiydi,
Sanki hayatýnýn kýþýndaydý.

Üstesinden geliyordu her iþin,
Lakin yoktu savaþ denen gidiþin,
Ýyi haber gelmez yurttan, babadan,
Boynu bükük köye her geliþin.

Sýkça yoklanýr askerlik þubesi,
Yýllar geçer, dinmez savaþýn sesi,
Sarmýþtýr her yandan ülkeyi düþman,
Bozulmuþ vatanýn baðý bahçesi.

Dayanamaz Ülfet, ister vazife,
Almaz bu gidiþi Ülfet hafife,
Sanki babasýna desteðe gider,
Çoktu Ülfet gibi asker halife.

Ýlk kafile ile Tokat’a gitti.
Askerde de her hizmete yetti,
Sordu soruþturdu babasýný da,
Her cephede sanki mum olup bitti.

Bir yemekte baba oðul buluþtu,
Uzak yakýn herkes seyre doluþtu,
Uyumadý ikisi de tüm gece,
Sanki düðün, bayram olan koðuþtu.

Bir hücum emriyle ayrý düþtüler,
Cephede dileðine eriþtiler,
Savaþ bitti amma baba dönmedi,
Gönüllere mezarýný eþtiler.

Gazi Ülfet babasýný kaybetti,
Ancak, vatan en büyük kýymetti,
Anasý da sevinçliydi Ülfet’in,
Buna EÞREFÎ de çokça þükretti.

EKREM GÜRER (YOZGAT 2001)

Sosyal Medyada Paylaşın: