GÖNÜL

Ne dertlerin biter, ne dileklerin
Bana yaptýklarýn þaka mý gönül?
Yýðýldý üstüste kabahâtlerin
Býrak artýk benim yakamý gönül...

Yaþayýp gidelim sessiz sedasýz,
Dedim sana, dinlemedin vefasýz
Günüm geçmez oldu gamsýz, gümansýz
Býrak artýk benim yakamý gönül...

Heveslenip eldeki kokmuþ ete
Tükürürsün elindeki nimete
Sebep olma ikiliðe, firkâte
Býrak artýk benim yakamý gönül...

Gözünü diktin hep en tepelere
Gülü buldun takýldýn dikenlere
Ömrümü harcadýn boþ emellere
Býrak artýk benim yakamý gönül...

Yüksekten düþenin parçasý kalmaz
Tökezlemeye gör tutanýn olmaz
Doðru söyleyene þeytan darýlmaz
Býrak artýk benim yakamý gönül...

Gel, seninle oturup anlaþalým
Elele tutuþup Hakk’a koþalým
Ateþe götürür bu hýrs, bu çalým
Kaptýrdýn þeytana yakaný gönül...

Çok þýmarttým seni kabahât bende
Bir kenara atýldým bak sayende
Yere batsýn isteklerinde, sende
Býrak artýk benim yakamý gönül...

Çöle saldým su, su diye inledin
Deryaya býraktým, boðuldum dedin
Þükretmedin, daim ah vah eyledin
Býrak artýk benim yakamý gönül...

Nûr-iye yoruldu, sen yorulmadýn
Kaç kez tökezledin, ibret almadýn
Yetinmek bilmedin mutlu olmadýn
Býrak artýk benim yakamý gönül.!

Nûriye Akyol

Görsel alýntýdýr.
Sosyal Medyada Paylaşın: