EVCİLİ GAZİ ÖMER BEY

Yýl bin dokuz yüz sekiz yirmi yaþýnda,
Evci Köyünden, Bozok eyaletinden,
Medreseli bir genç, baharýn baþýnda,
Türk genci Ömer, Yozgat vilayetinden.

On alt yýldýr asker, cennet vatanda,
Çok yara alýr, asi Bulgaristan’da,
Gizler rütbeyi, hastanede yatarken,
Yabancý görür, doktoru da, yatan da.

Sýrtýndan, karnýndan aðýr yaralanýr,
Kurþunla deðil, kýlýçla paralanýr,
Hain doktor, ülkeye atar da atar,
Ömer’in yanýnda, ülke karalanýr.

Yaralý haliyle, doktor yer dayaðý,
Her þeye raðmen, saðlamdýr ayaðý,
Dayanamadý, olan bitene Ömer,
Fýrladý ok gibi, terk etti yataðý.

Yaralýca, günlerce yolculuk etti,
Bu aðýr yarayla sað kalmak hikmetti,
At arabasý, kaðnýyla da yol aldý,
Yaralanmak, ölmek vatana hizmetti.

On beþinde oðlu tanýmaz oldu,
Yara büyük, kuþaðý saramaz oldu,
‘Acep kaçtý da mý geldi’ der düþünür,
Babasý da birden soramaz oldu.

Anlar Ömer Lütfi, herkesin halini,
Kimse bilmez onun acý ahvalini,
Yozgat Askerlik Þubesine de gider,
Bir daha ister cepheye havalini.

Varýr varmaz savaþýn içinde buldu,
Bir tuzak ile Yunana esir oldu,
Varýlan bir anlaþma neticesiyle,
Karþýlýklý deðiþim ile kurtuldu.

On sekiz yýl ömür cephelerde geçti,
Bu süreyi en kutsal ömürden seçti,
Kardeþi Osman dahi askerdi, ancak;
Acep nerde þahadet þerbeti içti?

Bir kýþ günüdür, kapýlarý çalýnýr,
Biþekli bir bekçi, içeri alýnýr,
Müjde ister önce, belli güzel haber,
Atatürk’ten Ömer’e mesaj salýnýr.

Baba Emin duramaz girer araya,
‘-Atatürk çaðýrmýþsa git Ankara’ya,’
Emir kabul eder Ömer, düþer yola,
Aldýrmaz, sýrtýnda kanayan yaraya.

Dördüncü Dönemde mebus olur, gelir,
Atatürk’ten çok büyük onurdur, bilir,
Yüzbaþý Ömer Lütfi, mebustur artýk,
Yozgatlý EÞREFÎ de anlatýr bir bir.

EKREM GÜRER (YOZGAT 2001)

Sosyal Medyada Paylaşın: