EDİNCİKLİ ŞEHİT MEHMET

Kaynýyordu yerin altý sürekli,
Gök yüzü sanki ateþ þemsiyesi,
Korkmuyordu Mehmet aslan yürekli,
Gök yüzü sanki ateþ þemsiyesi.

-Komutaným n’olur þu kolumu kes,
Yakarýyordu Mehmet Er’in sesi,
Etmiyordu asla Allah(c.c.) için pes,
Koldan kurtulmaktý tek düþüncesi.

Teðmen Saip emir kabul ediyor,
Bismillah diyerek kolu kesiyor,
-Bu kol feda olsun vatana, yurda,
Mehmet’im kolunu tutup atýyor.

Allah Allah nidalarý her yerde,
Saldýrýyordu hep, kimse yok gibi,
Tek koluyla yakaladýðý yerde,
Okuyordu canýna býçak gibi.

Onlarca , yüzlerce düþman hakladý,
Son damla kaný da aktý nihayet,
Bir daha bir daha gücü yokladý,
‘Tamam’ dedi Mevlâ; verdi þehadet.

Memleketi Balýkesir Bandýrma,
Mehmet’im yârini yurtsuz yandýrma,
Edinckli, tüm milletin duasý,
‘Mevlâ’m düþmanlarý yurda kondurma.’

Gül yüzü sararýp soldu aniden,
Ayrýlýp yükseldi caný teninden,
Yakýn olsam Edincikli Mehmet’e,
Geçer EÞREFÎ de dünya fâniden.

EKREM GÜRER (YOZGAT 2001)

Sosyal Medyada Paylaşın: