SEYİT ALİ ONBAŞI

Türkoðlu Türk askeri Seyit Ali Onbaþý,
Onunla kazanýldý Çanakkale Savaþý,
Çatýþma esnasýnda þehit oldu tüm tabya,
Yalnýz bir kendi kaldý, bir de candan adaþý.

‘Ümit kesilmez’ dedi, çýktýlar güverteye,
Toz duman olmuþ her yer, baktýlar ki ülkeye,
Deniz bile kýp kýzýl fokur fokur kaynýyor,
Yoktu vakit, yoktu bir dakika düþünmeye.

Düþman acýmasýzca saldýrýyordu her yerden,
Toplu, tüfekli, zýrhlý dað gibi gemilerden,
Yaðmur gibi yaðýyor, daðlarý çýnlatýyor,
‘Çýkmak gerek’ diyor Seyit, ateþ denizinden.

Ne mürettebat kaldý, ne top- tüfek mermisi,
Ýmha olmuþ bütün nefer, yok olmuþlar hepsi,
Kendine geldi Seyit, çabukça buldu bir þey,
Tam iki yüz yetmiþ altý kilo top mermisi.

Arýzalanmýþtý topa sürülen merdiven,
‘Allah Allah, bismillah’ diyerek Seyit birden,
Sýrtýna almasýna yardým etti arkadaþý,
Kaldýrdýðý ilk mermiyi, sürdü topa hemen.

Oluncaya kadar bir daha, bir daha koydu,
Dað gibi gemileri bir bir yatýrdý, oydu,
Çýkýp geldi komutan, Seyit’i kutluyordu,
‘Ýzinsiz girenlerin, sonu budur’ diyordu.

Yalnýzca, iki Ali denizin ortasýnda,
O batan gemilerin halleri sonrasýnda,
Ýþte biz Aliler, Seyitler varýz, biliniz:
Herkes yerini bilsin, bu dünya sahnesinde.

Denizden su içilmez, bunu bilmez misiniz?
Çanakkale geçilmez dersi almaz mýsýnýz?
Neredendir bilinmez, doðru gelmez misiniz?
EÞREFÎ de affetmez, imana gelmezseniz.

EKREM GÜRER (YOZGAT 2001)


Sosyal Medyada Paylaşın: