Büyüdük sonra, genç olduk. Gördük ki gök, hep masmavi deðildi, Bulutlar da vardý. Yaðmur bizimdi ama, Çamur da vardý. “Özgürsünüz” dediler, Ama, özgürlüðümüz, bize verildiði kadardý. Ýmkânsýzlýklar, ayaklarýmýzda prangalardý.... Ne bulduysak, onunla yetindik, Ýmkânsýz olanlara imrendik. Yine de, umut vardý yüreklerimizde, Direndik...
Sonra, daha büyüdük, olgunlaþtýk. Bir Dünya vardý, bize öðretilenlerden baþka; Þaþtýk... Özgürlük, yine verilmiþti bize Hem yasalarla; O yasalarla öðrendik susmayý Ve bir türlü beceremedik O yasalara tükürmeyi, kusmayý... En aptal rüzgârlarla hepimiz bir yana savrulduk, Yaðýmýz yoktu ama Kendi yaðýmýzla kavrulduk...
Sonra, çocuklarýmýz oldu; Onlara iyiyi, kötüyü (!) öðrettik biz de, Ýyilerimizi sevdirdik, kötülerimizi unutturduk; “Gök masmavidir” dedik, “Yaðmur berekettir” dedik, “Özgürlük sizin olacak” dedik; Yutturduk! ..
Yine de anlatýr dururuz bazen “Ulusal egemenlik, kiþisel özgürlük, insan haklarý” diye Bir sürü hikâye... ................................. Umut fakirin ekmeði Ye Mehmet ye...
(08/07/2008) Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.