Boş Kaldı

Kopuyor dalýndan, tek tek yapraklar,
Hazan geçti, en sert iklim kýþ kaldý.
Virane, asude, artýk sokaklar,
Odalar karanlýk, zulam loþ kaldý.

Dönmenin anlamý, kalmadý bilsen,
Beyhude, bin defa yüzüme gülsen,
Ne fayda, mendilin çýkarýp silsen;
Gözlerimde sonsuz, elem, yaþ kaldý.

Senden hatýradýr, diye sakladým,
Resmine dalýp da hayli bekledim,
Takýlan ne oldu, þöyle yokladým;
Aklýmda çimen göz, kalem kaþ kaldý.

Derbeder dolaþtým, köþe, bucakta,
Dondum zemheride, yandým sýcakta,
Ýsli çaydanlýkta, tüten ocakta;
Çay demledim, adým, malum keþ kaldý.

Kim iflah olmuþ ki, ayrý yârinden?
Derdim daðlar kadar, yaram derinden,
Taþ olsa, çatlardý, orta yerinden;
Tükenmez sabrýma, alem þaþ kaldý.

Ne þiir, ne türkü, ne inleyen saz,
Ýnan hiçbir þeyden, alamadým haz,
Ýlacým olmadý, ne Huri, ne Naz;
Sanma mesut oldum, gönlüm hoþ kaldý.

Vuslatý mahþere, býraktýk eyvah!
Vicdanýn sýzlar da, dersin ki günah!
Belki akþam üstü, belki bir sabah,
Gelip uðrar dedim, yolum boþ kaldý;
Görmek için bir tek, zalim, düþ kaldý.

14.11.2023
Muhittin Alaca







Sosyal Medyada Paylaşın: