Ne deli dolu bir aþktý yeþili sevmek,
Ah! Ne yazdý!
Geberip gitmek isterdim yeþil gözlerinin içinde,
Yüzüne bakarken, boðulmak isterdim þarap kadehlerinde.
Ah be yeþil;
Ne çok gezdik caddede el ele
Ne çok yalanýný buldum da, vurmadým yüzüne.
Gün yerini býrakýrken geceye
Bir kudurluk sarardý tenimizi,
Doyamazdýk birbirimizi sevmeye
Adýn önemli deðil,
Adýn yoktu
Ben koydum ’’yeþil’’oldu
Her gün yeþil giymekten býkmadým tüm yaz
Hem üzerime giydim
Hem kalbime.
Sonra affedilmez oldu yalanlar
Ayaklarým yere bastý
Tepe üstü düþtüm yeþil çimlere
Yeþilin gözlerinden bakmayý býraktým
Kendi gözlerimle bakýnca, yeþil bir dalla konuþtuðumu anladým.
YEÞÝL ALEM...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.