BUYUR BURDAN YAK

Bugün aþk denen masal kahramanýnýn oyununa geldim... Onuncu köyden kovulan doðruya yüz çeviren, yüz defa söylenilen yalana bin defa itimat eden, inatçý, aza kanaat etmeyen, hep daha büyük vaatler isteyen anlamsýz, yüz binlerce defa tekrarlayan nakaratýn yalanýna geldim... Çýngýraklý yýlanlarýn tuzaðýna düþtüm bugün...

Senin kanatlarýn kýrýlýrken gökyüzünde, ben aðaçlarý kýskandýracak bir ahenkle halat gibi sapasaðlam durdum yeryüzünde... Bulanmýþken bu aristokrat sevdanýn rengi, sen dengine göre birini bul!.. Çengi gibi oynama karþýmda!.. Git!..

Ben yýkýlmadým, bütün sütunlar yýkýlsa bile...
Bugün aþk denen bitmeyen yangýnýn dumanýndan kaçtým; bulutlara uçtum bugün... Adresi yükseklerde bir yerde, saf pamuktan yapýlan harikalar diyarýna gidiyorum... Susuz kaldýðýnda merak etme aðlarým senin için... Geride býraktým nefret kokan hazin hayat maceramý... Takvim yapraklarýný taþa baðlayýp denize salladým bugün...

Son kullanma tarihi geçen hatýralarýmý balýklara yem ettim... Rüyâlarýmý, masallarýmý, oyuncaklarýmý... Hepsini de bir sandalýn arkasýna baðladým... Ben burada kurumuþken, onlar sýrýlsýklam olsun bari...

Bugünümü artýk dünden düþünmüyorum... Yarýný zaten düþünmüyorum... Bazen hiçbir þey düþünmüyorum... Düþündüðüm tek þey düþünmemin bir fayda etmeyeceðini düþünmek olsa gerek...

Hani tatlý aþklar vardýr ya; þerbet bile cazibesinde duramaz... Bir yudumda içmek istersin...
Ve bazen de en acý yudumlar vardýr hani; þerbeti, þekeri bir yana býrakýr onlarý damarlarýna kadar sindirirsin... Küstürürsün ne kadar tatlý varsa... Ya da muhakeme edersin; aðzýmýn tadý mý kaçtý? "Yoksa tadým mý kaçtý?" diye... Nasibinde ne varsa razý olursun hani... Ya da acýyla tatlýyý birbirine karýþtýrýrsýn... Belki de yerlerini þaþýrýrsýn... Nerden bileceksin ki? Sanki üstünde mi yazýyor? Aman... Nereye geldi konu? Býrak boþver... Ben zaten hepsinden de içtiðim için alýþýðým... Biraz acýyla, biraz da tatlýyla karýþýðým... Ben nasýl bir aþýðým böyle? Doðrusu ben de bilmiyorum...

Bugün aþk denen rüyânýn en tatlý yerinde uyandým... Çocukken dedeme sorardým; ’’Tekrar uykuya daldýðýmýzda rüyâ neden kaldýðý yerden devam etmiyor?’’ diye... Dedem gülerdi... Bu tatlý rüyânýn en heyecanlý sahnesinde neden uyanýyorum? Uykularým neden kaçýyor? Neden uçuyor elimden tozpembe yarýnlarým? Arasýna neden reklam giriyor umutlarýn? Hangi çamaþýr suyu temizleyecek benim kararmýþ yüreðimi? Neden arkasýna hep en acýklý filmler baþlýyor? Ya da neden bana denk geliyor hep? Neden? Neden? Neden? Neden neden diye hep ben soruyorum?

Bugün sesim kýsýldý; nefesim kesildi bugün... Pamuk prensesim hangi kafese kapandýn nerdesin? Bu aþk denen duygu; mutluluklarýn uyku saatine mi denk geldi yoksa?

Oyun oynamayý ben mi seviyorum? Hiç zannetmiyorum... Ben seni ne pazara ne de mezara kadar sevmiþtim... Mezar taþýma adýný yazacak kadar sevmiþtim!..

Ýbrahim Halil MANTIOÐLU

Sosyal Medyada Paylaşın: