BEBEK
O masum dudaklarý ballara nispet gibi,
Gülüþüyle dünyaya neþe katýyor bebek.
Gözünden ýslak ýslak damlarken mürekkebi,
Sanki umutlarýný suya atýyor bebek.
Yastýðýnda saklýdýr, bütün beyaz düþleri.
Sarhoþu kýskandýrýr, bir anda düþüþleri.
Bir de yok mu hýzlaca geriye dönüþleri?
Her hali tatlýysa da göze batýyor bebek.
Arkasýnda dolanýr bir gölge gibi yemek.
Unutulur mu bilmem, harcanan onca emek?
Kifayetsiz kalýyor bazen de nazlý demek.
Yataðý beðenmeyip yere yatýyor bebek.
Umrunda mý gelecek; zamana yok saygýsý.
Âný kurtarabilmek hayatta tek kaygýsý.
Hep kendini düþünür; nerde vicdan duygusu?
Huysuzca annesine boþa çatýyor bebek.
Bir kere inadýndan dönmüyor ki geriye.
Bazen taþ çýkararak en zararlý deliye;
Ortalýðý daðýtýp, ilgilensinler diye!
Aklýnca tereciye tere satýyor bebek.
Ýbrahim Halil MANTIOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.